පාහියංගල යන පාරේ හැලුණු යකඩ කඳුළු බිංදුව...

මේ පෝස්ට් එක වෙනදා වගේ උපදෙස් දෙන පෝස්ට් එකක් නෙමෙයි. මේක  ක්ලැසික් කාර් ලෝකයේ ටිකක් සංවේදී සටහනක්. 

මම ටිකක් කාර්ය බහුල කෙනෙක් නිසා මට එකපාර කිලෝමීටර විස්සකට වඩා දුර එළවන්න හම්බවෙන්නේ කලාතුරකින්. මාස කීපයකට උඩදී මට පුංචි විවේකයක් ඇවිල්ලා ගෙදර කට්ටිය සහ මිතුරියක් එක්ක පාහියංගල ගියා. ඒ ගමනේ අතර මගදී ගත්තු පින්තූරයක් තමයි මේ උඩින් තියෙන්නේ. මේක ෆේස්බුක් එකේ ක්ලැසික් කාර් පේජ් එකේ දැම්ම වෙලාවේ නොහිතපු තරම් විශාල ප්‍රතිචාරයක් ආවා. ඒ වගේම විදේශ ෆේස්බුක් පිටුවකුත් මේක ෂෙයා කරලා එහෙනුත් මට ප්‍රතිචාර ගොඩක් ලැබුණා.

පාහියංගල යන්න මම ප්ලෑන් කළේ එක ප්‍රධාන හේතුවක් නිසා. ඒ තමයි පානදුර රත්නපුර පාරේ මගේ බීට්ල් එක එළවන්න මට තියන ආසාව. පානදුර රත්නපුර පාර කියන්නේ හොඳට හදපු, හැබැයි බොහොම tricky පාරක්. වංගු, පොලීසිය, ඩබල් ඉරි (සහ හයිබ්‍රිඩ්) හැමතැනම. මම සාමාන්‍යයෙන් බොහෝ දුරට නීති ගරුකව, හැබැයි ටිකක් වේගෙන් එළවන කෙනෙක්. ඒ වගේම ජපන් හයිබ්‍රිඩ් ඕවර්ටේක් කරලා ඒවා එළවන මිනිස්සුන්ව හොල්මන් කරන්නත් මම ආසයි. 

පාහියංගල දක්වා ගිය ඩ්‍රයිව් එක මම බොහොම එන්ජෝයි කළා. පරණ බීට්ල් කියන්නේ අලුත් Golf GTI වගේ සුපිරියට වංගු ගන්න පුළුවන් වාහන නෙමෙයි. මේවායේ ට්‍රැක්ෂන් බින්දුවයි. ඒ නිසා ක්‍රමේ දැනගෙන වංගු ගන්න ඕනේ. හැබැයි විශ්වාස කරන්න, ඔයා ඩ්‍රයිව් කරන්න කැමති කෙනෙක් නම් ඔයාට මේ ත්‍රිල් එක කිසිම දවසක ප්‍රියස් එකකින් හරි කොරොල්ලා එකකින් හරි ගන්න බැහැ. මේ ඇඩ්රිනලින් රෂ් එක Subaru Impreza WRX STI වලින් හරි Lancer Evo වලින් හරි ගන්නත් බැහැ.

පාහියංගල හරිම ලස්සන තැනක්. ඒක ලංකාවේ මානව ජනාවාස පිළිබඳව සාක්ෂි ලැබුණු තැන්වලින් පැරණිම තැනක් කියලා ඔයාලා ගොඩක් දෙනෙක් දන්නවා ඇති. පාහියන් හාමුදුරුවෝ එක්ක තියන සම්බන්ධය නම් නිකන් ජනශ්රුතියක් විතරක් වෙන්න ඕනේ.කොහොම වෙතත් තැන නම් හරිම ලස්සනයි. බලන්න මහා දෙයක් නැති එක ඇත්ත. ඒත් එතන mainstream tourist attraction එකක් නොවන නිසා අමුතු underdog factor එකක් තියනවා. හැබැයි ඇත්තටම මට පාහියංගල ගැන ලොකු උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. මගේ ඔලුවේ තිබුණේ ඩ්‍රයිව් එක. 

පාහියංගල අවට පරිසරය බොහොම හරිතවත්. මේවායේ සංචාරය කරන එකේ ආතල් එක කතාකරන්න ඕනෑතරම් කට්ටිය හිටියත් මේ වගේ පාරක් දිගේ ඩ්‍රයිව් කරන එකේ ආතල් එක ගැන කතාකරන්න ඉන්නේ බොහොම ටික දෙනයි. මම ඒ ටික දෙනා අතරින් කෙනෙක් වීම මට ආඩම්බරයක්. ඔබත් ඒ ටික දෙනා අතරින් කෙනක් බව මම දන්නවා. 

පාහියංගල ගිහින් ආපහු එනකොට හොරණ බුලත්සිංහල පාරෙදි තමයි මම මේ ලිපියේ මුලින්ම දාපු ඡායාරූපය ගත්තේ. පාහියන්ගල යද්දී මේ අතඇරලා දාපු බීට්ල් එක දකිනකොට මගේ වේගේ අධිකයි. ඒ නිසා එනගමන් නවත්තනවා කියලා හිතාගෙන ආවා. 

මේ වගේ අතඇරලා දාපු වාහන දැක්කාම ඒවා ගොඩගන්න පුළුවන්ද කියලා බලන එක කාර් පිස්සන්ගේ සිරිතක්. මමත් එහෙම හිතාගෙන නැවැත්තුවා මිසක් ෆොටෝ එකක් ගන්න අදහසක් මට තිබුණේ නැහැ. ඒත් එතනට ගිහින් හැරිලා බලද්දී මට තේරුණා ලෝක දෙකක පරතරය. අර කාර් එක දැක්කම තේරෙනවා ඒක සොලිඩ් කාර් එකක් විදිහට තිබිලා තියනවා කියලා. නමුත් මොකක් හරි හේතුවක් නිසා අයිතිකාරයා ඒක අතඇරලා දාලා. ඒක restore කරන්නත් කවුරුවත් ඉදිරිපත් වෙලා නැහැ.

සමහරුන්ට මේවා යකඩ ගොඩවල් විතරක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපිට මේවා අපේ ජීවිතේ. මේවාට හිත යටින් ආසා කරන, ඒත් කාර් පිස්සුවට ජීවිතේ ඇතුළේ ඉඩක් දෙන්න විදිහක් නැති කී දෙනෙක් ලෝකේ ඉන්නවද! රැකියාවේ කාර්ය බහුලකම, අධ්‍යාපනය සහ පවුල් ප්‍රශ්න වගේ තවත් දාහක් ප්‍රශ්න එක්ක මිනිස්සුන්ට මේ වගේ දේකට කාලය, ශ්‍රමය, මුදල් වැයකරන්න අමාරුයි. කී දෙනක් මේ පාරේ යද්දී මේ කාර් එක දිහා බලලා හූල්ලනවා ඇත්ද? කී දෙනෙකුට restoration project එකක් පටන් ගන්න හිතෙනවා ඇත්ද? ඒත් එක්කම තමන්ගේ ජීවිතේ අටෝරාසියක් දුක් කම්කටොලු මතක් වෙලා, ඒ වගේ දෙයක් කරන්න කවදාවත් ඉඩක් ලැබෙන එකක් නෑ කියලා සුසුමක් පිටවෙනවා ඇත්ද? 

මම මගේම කියලා පොඩි දෙයක් කරලා හම්බ කරලා ඒ සල්ලි වලින් කාර් පිස්සුවට ජීවිතේ ඉඩක් දීලා ඉන්න මිනිහෙක්. මේවා බලලා තවත් කෙනෙක්ගේ ජීවිතේ කාර් පිස්සුවට ඉඩ පෑදෙනවා නම්, ඒ ඔස්සේ අකලට දිරලා අතීතයට එකතුවෙන්න තිබුණු කාර් දහයක් පහළවක් ඊළඟ පරම්පරාවට දායාද වෙනවා නම්, මට එච්චරයි. පාරේ අයිනේ පොළොවට පස් වෙලා යමින් ඉන්න මේ කාර් එක දැක්කාම සහ, ඒ කාර් එක එක්ක හොඳට restore කරපු මගේ කාර් එක තියනවා දැකලා හැඟීම්බර වුණු බොහෝ දෙනා කියපු දේවල් දැක්කම, අනාගතයේදී කළ යුතු දේවල් ගොඩක් මගේ හිතට ආවා. මේ බ්ලොග් එකත් ඒකෙ එක දීර්ඝකාලීන ප්‍රතිඵලයක් කියලා කියන්න පුළුවන්. කාර් පිස්සුව ගැන තියන සාම්ප්‍රදායික භයංකර ආකල්ප වෙනස් කරලා, මේක පොඩි කැපකිරීමත් කළොත් ඕනෑම කෙනෙකුට කරන්න පුළුවන් දෙයක් කියලා පෙන්නන එක තමයි මගේ මූලික අරමුණ.

මාත් එක්ක දිගටම මේ ගමන එන්න... අනිත් හැමෝම ගතානුගතික දේවල් කරද්දී අපි වෙනස් දෙයක් අනාගත පරපුරට ඉතිරි කරලා යන්න යමු...