 |
පස්යාලේ ෂෙඩ් එකේ ඉඳලා වාහනේ පාරට ගත්තම තමයි ඇත්තටම තේරුණේ, කොරෝනාව ලෝකේ කොච්චර දුරකට වෙනස් කරලද කියන එක!
දවස දෙදාස් විස්සේ නොවැම්බර් විසි තුන. වෙනදට මාරි පැකට් එකේ මාරි ඇහිරුවා වගේ හොම්බට පු* වාහන පැක් වෙන නුවර පාර එදා ඇඳිරි නීතිය දාන්න කලින් දවසේ රෑ කීල්ස් එකේ රාක්කයක් වගේ හිස්. බස් හෝල්ට් වල, අනාගතේ අඳුරින් සරුවාංගේ වැහිලා ගිය, කෙට්ටු වෙමින් තියෙන මූණු වලින් වැඩකට නැති රෙදි මාස්ක් පහළට රූටමින් තියන, මීටරේක දුරකින් ඒත් කිලෝමීටරේක බයකින් ඉන්න මිනිස්සු. ඒ බස් හෝල්ට් වලට නොදුරු-නොළං දුරවල් වල නවත්තගෙන, මඳ මඳ රූං රූං හඬින් හඬන ලේලන්ඩ් බස්. විස්සට තිබ්බ විට පනහට ගිය එක ගැන විස්සෝප වෙන කොන්දොස්තරලා. උන්ට සැනසිල්ලට වචනයක් කියන, ලොතරැයි කඩවල ඉඳන් තමන්ට වඩා වේගෙන් ලෝකය වයසට යනවා බලං ඉන්න ජ්‍යෙෂ්ඨ පුරවැසියෝ. පරණ කඩවල් වැහිලා ගියාට පස්සේ ඇරිච්චි අලුත් කඩවල් පාලුවට යන්න කලින් ආයාසෙන් පාලු කපන නේක වර්ණ බල්ලෝ.
මට එකපාරටම ගිල්ටි හැඟීමක් දැනෙන්න ගත්තා.
"ඇයි අපි මේ වගේ ලෝකෙකට තව එකෙක්ව ගේන්නේ?"
ඒත්, වෙනස් වුණු පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුනේ එන්ජිමෙන් ආපු විසිල් එකත් එක්ක, ඒ ගිල්ටි හැඟීම හුළඟෙ ගහගෙන ගියා. ඒත් එක්ක මම හිතන්න ගත්තා පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුන සහ මම එකිනෙකා එක්කක ගනුදෙනු කරපු හැටි ගැන. අපි කීයක් අත්හදා බැලීම් කළාද! කොච්චර දුරක් ගියාද! කීයක් දේවල් වෙනස් කළාද! කීයක් දේවල් අපිව වෙනස් කළාද!
කාර් එකක් කියන්නේ හරි කෙනා අතට ගියොත්
දෛවයක්. වැරදි කෙනා අතට ගියොත් ඉරණමක්!
හයිවේ එකේ toll booth එකට ආවම මට ආයෙත් ජීවිතේ වෙනස් වීම ගැන දැනෙන්න ගත්තා. වෙනදට ටිකට් අරං කෙළින්ම පර්ස් එකේ ඔබාගෙන, exit එක එනකොට පන්සීයේ කොළයක් එක්ක එළියට ගන්නේ කෞශි. අද මම තනියම. කෞශි හිටපු තත්වේ අනුව එයාට මේ ගමන එන්න ලැබුණේ නෑ. මම ඉතින් කාටුන් පූසෙක් කාටුන් මීයෙක් අල්ලන්න දඟලන තරම් කාටුන් අමාරුවකින් ටිකට් එක පොකට් එකේ ඔබාගෙන වාහනේ හයිවේ එකට දැම්මා.
වෙනස තේරුණේ පැඩ්ල් එකට හායි මචං කියන ඉක්මනට වාහනේ පැයට කිලෝමීටර් සීයට ආවම. මම හෝව් මචං කියල පොඩ්ඩක් ස්ලෝ කළා. සාමාන්‍යයෙන් මම කැමති අනූවයි සීයයි අතර යන්න. සීය ටාගට් කළොත් අපි දන්නෙම නැතුව එකසිය විස්සට යනවා. ලංකාව වගේ රටක, වැඩිය දියුණු තාක්ෂණයක් නැති වාහනේක එකසිය විස්සට යනවා කියන්නේ අන්නාසි වත්තක බල්ටි ගැහිල්ලක් කියල තේරුම් ගන්න තරමට මම දැන් වයසයි. අනික මම මේ පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුන ඩ්‍රයිව් කරන්නේ මාස ගාණකට පස්සේ.
පළවෙනි කොරෝනා වටයේ ලොක්ඩවුන් එක්ක අපට මුලින් ටාගට් කරපු කාලේ
වාහනේ වැඩ ඉවර කරන්න බැරි වුණා. ඒ මාස කීපයේ අපේ ගමන් සගයා වුණේ අපේ ඔස්ටින්
මිනි එක. ඒත් මිනි එකේ දඟකාරකම් විඳින අතරම, බීට්ල් එකේ තැන්පත් පරිණතකම නැති අඩුව අපට නොසෑහෙන්න දැනුණු වෙලාවල්
තිබුණා.
මට හොඳට මතකයි, road trips සහ Beetle Owners' Club එකේ events වලට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් අරමුණක් ටාගට් කරන්න වෙලා තියනවා කියන්න මම පස්යාල VW Repair Center එකේ තරිඳු මල්ලිට ගත්තු කෝල් එක.
"මල්ලි. ප්ලෑන් ටික වෙනස් වෙනවා. කෞශි ප්‍රෙග්නන්ට්."
තරිඳුවා එක මොහොතක් ගත්තා උත්තර දෙන්න.
"අම්මට සිරි!" ඌ කිව්වා. "අයියේ අපි බීට්ල් එක හදලා පොඩි එක්කෙනාව ඒකෙ ගෙදර ගේමු!"
මම කියන්න හදපු එක මට කලින් තරිඳු කියල දැම්මේ එහෙමයි. කාර් පිස්සන්ගේ ඔළුගෙඩි වල කරන්ට් එක දුවන්නේ එකම රිද්මයකට!
(පස්යාලේ සෙන්ටර් එක සහ තරිඳු ගැන දවසක වෙනම ලියන්නම්).
ඒ මොහොතේ ඉඳන් අපි අපේ වැඩ කටයුතු ටික වේගවත් කළා. තරිඳු මල්ලි එයාගේ ෆුල් අවධානය පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුනට යොමුකළා. කවදත් අපට හැකි උපරිමයෙන් සප් එක දෙන Lanka Automobiles එකේ ජයකුමාර් අවශ්‍ය පාට්ස් ටික ටක් ටක් ගාලා සැපයුවා. තරිඳුගේ පැත්තෙන් සපයාගන්න අවශ්‍ය වුණු පාට්ස් ටික වෙලාවට කලාවට ආවා. ඉන්ටීරියර් ටික මට ෆොටෝ බලං උඩ පනින්න පුළුවන් වෙන තත්වෙට කෙරුණා.
මේ ක්‍රියාවලිය පුරාම මට මැදිහත් වෙන්න වුණේ සීමිතව. මොකද කෞශි ඇතුළුව පවුලේ හැමෝගෙම ආරක්ෂාවට ප්‍රමුඛත්වය දෙන්න වෙලා තිබුණු නිසා. ඒ තත්වය තේරුම් අරගෙන, පස්යාලේ තරිඳු ඇතුළුව, පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුනේ වැඩේට සම්බන්ධ වෙලා හිටපු හැමෝම තමන්ගේ උපරිමය ඒකට කැපකළා.
 |
| පස්යාලේ තරිඳු සහ එයාගේ VW Repair Center එක |
අන්තිමට නොවැම්බර් විසි තුන්වෙනිදා පස්යාලේ ගිහින්, වෙනස් වෙච්චි කාර් එක ඉස්සරලාම හැබැහින් දැකපු වෙලාවේ මට දැනුණේ, මෙච්චර කල් ෆොටෝ වලින් විතරක් දැක්ක Gal Gadot ව ඇත්තටම දැක්කා වගේ. ඒ හැඟීම ඩබල් වුණේ, කාර් එක ගෙදර ගෙනැල්ලා නවත්තපු වෙලාවේ කෞශි කියපු දේත් එක්ක.
"මට දැන් ඉවසිල්ලක් නෑ පොඩි එක්කෙනාව මේකේ එක්කං එනකල්!"
අපි දෙන්නා ඒ වෙලාවේ ඉඳන් පැයක් විතර කතා කළා අපේ කාර් ඉතිහාසය ගැන. ලාන්සර් බොක්ස් එකකින් පටන් අරං, හැටේ බීට්ල් එකක්, පනස් හතරේ මයිනර් එකක්, හැත්තෑ තුනේ බීට්ල් එකක් සහ හැට එකේ ඔස්ටින් මිනි එකක් හරහා අපි ගෙවපු ජීවිතේ ගැන. ඉස්සරහට කොච්චර දේවල් වෙනස් වේවිද කියන එක. සමහර විට කිසි දෙයක් වෙනස් නොවෙන්නත් ඉඩ තියනවා කියන එක. ඒත් වැඩි ඉඩක් තියෙන්නේ බොහොමයක් දේවල් හිත රිද්දන තරමට වෙනස් වෙන්න කියන එක.
අපේ තාත්තා ජීවතුන් අතර හිටියා නං කොච්චර සතුටු වෙයිද කියන එක.
අවුරුදු අටකට කලින් පන්දාස් තුන්සිය
තිස් තුන ගන්න සල්ලි දුන්නේ තාත්තා. පොඩි එකෙක්ගේ මූණ බලන්න අපි කාටත් වඩා ආසාවෙන්
හිටියේ තාත්තා. මගේ ක්ලැසික් කාර් කෙළියට සැරින් සැරේ මුක්කු ගැහුවෙත්, ඒ මුක්කු වලට උදලු පාර දුන්නෙත්, උදැල්ලට කැඩුණු මුක්කු ආයේ සෙට් කළෙත්, එහෙම සෙට් කරලා ආයෙත් උදලු පාර ගැහුවෙත් තාත්තා. ඒ කතාව මම වෙන තැනක ලියල තියනවා.
 |
| ගෙදර ගෙනාපු දවසට පහුවෙනිදා |
 |
අන්තිමට අපි කතාව වෙනස් කළා. මොකද
මනුස්ස සොබාවේ ගැන වැඩිදුර හිතන එක කඹයක් නැතුව ලෝකාන්තෙට බහිනවා වගේ වැඩක් නිසා. අපි ආයේ කාර් ගැන කතා කරන්න
ගත්තා. අපි හැමදාමත් ගන්න ආසාවෙන් හිටපු, ඒත් ගන්න බැරිවුණු කාර් ගැන. සමහර විට කවදාවත් ගන්න බැරි වේවි කියල
හිතෙන කාර් ගැන. ඒ වගේම, අද බැරි වේවි කියල හිතුණත්, හෙට
ගන්න ලැබෙන්න ඉඩ තියන කාර් ගැන.
එදා රෑ නිදාගන්න කලින් මම ආයෙත් පාරක් ගරාජ් එකට ඇවිත් පන්දාස් තුන්සිය තිස් තුන දිහා බලාගෙන කල්පනා කළා. පාරේ ලයිට් කණුවෙන් විහිදිච්චි සුදු පාට එළිය මේ අලුත් බැංකොක් කොළ පාට පුරා ඉහිරිලා යමින් තිබුණා, හරියට කොළ පාට ඇපල් කේක් එකක් උඩට හිතුමනාපෙට දාපු සුදු පාට අයිසිං පාරක් වගේ.
අර සිතිවිල්ල ආයෙත් මගේ ඔළුවට ආවා.
"කාර් එකක් කියන්නේ හරි කෙනා
අතට ගියොත් දෛවයක්. වැරදි කෙනා අතට ගියොත් ඉරණමක්!"
- තරිඳු ශ්‍රී ලොකුගමගේ
15/05/2021
(මේකේ දෙවෙනි කොටස ඉක්මනට ලියන්න
බලන්නම්. මට ඒක හරියට ෆෝකස් කරලා ලියන්න ඕනේ.)
 |
| මගේ නවකතා දෙක. ඔයිල් පැල්ලම තනිකරම කාර් කතාවක්. |
