තාත්තා අන්තිම වතාවට 9 ශ්‍රී 5333 ට නැග්ගේ මීට අවුරුදු තුනකට පමණ කලිනි. කවදාවත් තමන්ගේ ලෙඩ ගැන අප කියනා කිසිම දෙයක් කනකට නොගත් තාත්තා හුස්ම ගන්නට බැරි තරම් කැස්ස තිබියදී පවා බේත් ගැනීමට යාම එකහෙළාම ප්‍රතික්ෂේප කළේ ය. අන්තිමේදී බලා ඉන්නට බැරිම තැන මා ගෙදර බඩුමුට්ටු පොළොවේ ගහන තරමට රණ්ඩුවක් ඇදගත් පසුව මටත් හොරෙන් පයින්ම දොස්තර ගාවට ගියේ ය.
අන්තිමට දොස්තර ළඟින් මට දුරකථන ඇමතුම ආවේ තාත්තාට පපුවේ අමාරුවක් හැදෙන්නට එන බවත් වහාම වාහනය රැගෙන එන ලෙසත් කියමිනි.
එදා ගිලන් රථයක් එළවන්නාක් මෙන් බස්, ලොරි, ත්‍රිරෝද රථ පමණක් නොව කන්ටේනරයක් ඉස්සරහින් ද දමා පානදුර රෝහලේ පැත්තකින් 9 ශ්‍රී 5333 නවත්වා අපි තාත්තා රෝහලට ඇතුළත් කළෙමු. රජයේ සෞඛ්‍ය සේවය ගැන මට එදත් සතපහක විශ්වාසයක් නොතිබූ නමුත් හොඳම පහසුකම් ඇති ළඟම තැන එතැන බව කියා දොස්තර තාත්තාට තුණ්ඩු කෑල්ලක් ලියා දී තිබිණි. අනෙක් අතට තදබල පපුවේ අමාරුවක් හැදෙමින් සිටින රෝගියෙකු ගාලු පාරේ රථවාහන තදබදය දිගේ කොළඹ ගෙනයාම අනුවණ ක්‍රියාවකැයි අප කාටත් සිතිණි.
කෙසේ නමුත් තාත්තාට පපුවේ අමාරුවක් තිබෙන බවක් පානදුර රෝහලේ වෛද්‍යවරුන්ට පෙනුණේ නැත. පානදුර රෝහලේ හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයට ඇතුළත් කරනු ලැබූ තාත්තා ඉන් අනතුරුව පැය 5 කට පමණ පසුව වාට්ටුවකට ඇතුළත් කරන ලදි.
දවස් තුනක් පමණ රෝහලේ සිටින්නට තාත්තාට සිදුවිය. ඒ සිටින කාලය තුළ පරීක්ෂණ කිහිපයක් කළද වෛද්‍යවරුන් ඒ කිසිවක ප්‍රතිඵල ගැන මට කිසිවක් කීවේ නැත. ඔවුන් කළේ තාත්තාට පිරිටන් දිදී නිදි කරවීම පමණි. අන්තිමේදී තාත්තාට මහා ලෙඩක් නොමැති බව කියා, පස්සේ ක්ලිනික් එන්නැයි කියා ටිකට් කපා ඔවුහු තාත්තා ගෙදර එවුවෝ ය. ගෙදර එක්කාගෙන එන්නට පෙර තාත්තාට දිය යුතු කෑම ගැන උපදෙසක් ගන්නට දොස්තර කොහේදැයි සෙවූ විට ඇටෙන්ඩන් කෙනෙකු මගේ ඇඟට කඩාපැන්නේ 'දොස්තර මහත්තයා කොච්චර වෙලාවක් ඉස්පිරිතාලේ හිටියද? ඒ මනුස්සයට කියලා ඉස්පාසුවක් නැද්ද?' කියමිනි.
ඉන් මාස දෙකක් යන්නටත් පෙර, මැයි මාසයේ කාලකන්නි රාත්‍රියක මහ රෑ දොළහට පමණ රාජගිරියේ පිහිටි පෞද්ගලික රෝහලක සිට ඒ භයංකර දුරකථන ඇමතුම ආවේ ය.
ඉන් පසු ජීවිතය කවදාවත් කලින් තිබූ තැනට පැමිණියේ නැත. තෙරපි සැසි ගණනාවක් සහ සෙට්‍රලින් පෙති සිය ගාණකට පසු යාන්තම් එදිනෙදා ජීවිතය ගතකරන්නට හැකි මට්ටමට Depression තත්ත්වය පාලනය කරගැනීමට මම සමත් වීමි.
නොසිතු ලෙස කාර් පිස්සුව තරමක් දුරට ජනප්‍රිය වී යාමෙන් පසුව මට තාත්තා ගැන ලියන්නට දැඩි වුවමනාවක් තිබුණද ලියන්නට හදන හැම වතාවක අර depression හැඟීම සරුපයෙකු සේම ඔළුව උස්සා මට තර්ජනය කළේ ය. අන්තිමේදී දවසක් අහම්බෙන් Professor Green සහ Tory Kelly ගයන 'Lullaby' ගීතය ඇසීමෙන් පසුව, මොන තර්ජනය මැද වුවද මේ ලිපිය නොලියා ඉන්නට බැරි තත්ත්වයක් උද්ගත විණි. 'Lullaby' ගීතයේ රූප රචනයෙන් කියවන්නේ තාත්තා නැති දරුවන් ලොකු මහත් කළ සීයෙකු ගැන වුවද, ඒ කොතැනත් ඇත්තේ එකම සෙනෙහස බව කියන්නට අමුතුවෙන් තඹ සන්නස් ලියවන්නට අවශ්‍ය නැත.
All the times I have laid in your light
When your love kept me safe through the night
All the time I was sure you were mine
And before time demands our goodbye
Can you sing me a last lullaby?
තාත්තා කවදාවත් මගේ කාර් පිස්සුවට පැන පැන පෝර දැම්මේ නැත. මා ඉංජිනේරුවෙකු කරන්නට හීන දුටු තාත්තා මියෙන තුරුම මා නිදහස් රචකයෙකු වීම ගැන හිතින් වේදනා වින්දේ ය. කාර්මික කටයුතු ගැන මෙලෝ හසරක් නොදැන සිටි මම කාර් පසුපස හඹා යනවිට තාත්තා බය වූයේ මා 'කාගේ හරි අල්ලේ නැටවේවි' කියා ය. එහෙත් කාර් සම්බන්ධ මොකක් හෝ දෙයක් ගැන මාත් සමග නැව් කොක්කක් පමණ කොක්කක් ඇදගෙන දවස් දෙකක් යන්නට මත්තෙන් තාත්තා මටත් නොකියා ඒ කාර් එකට අමතර කොටස් හොයන්නට කොහේ හෝ ඉන්නා අපතයෙකු සොයා ගියේ ය.
මොරිස් මයිනර් ගැන ආසාවක් මිස මෙලෝ අවබෝධයක් නොතිබූ කාලයක එක්තරා සැන්දෑවක තාත්තා වැඩ ඇරී ගෙදර පැමිණ මෙසේ කී අයුරු ඊයේ බැලූ චිත්‍රපටයක දර්ශනයක් සේම මට මතක ඇත.
"කොට්ටාව පැත්තේ ගෙදරක ඉස්සරහ වීදුරු දෙක තියන මයිනරයක් තියනවලු..."
වීදුරු දෙක කියන විට මට මතක් වූයේ පසුපස වීදුරුව දෙකට බෙදී තිබූ පැරණිම මාදිලියේ ෆොක්ස්වැගන් කාර් සහ ඉදිරිපස වීදුරුව දෙකට බෙදී තිබු පැරණිම ෆොක්ස්වැගන් වෑන් පමණි. මයිනර් වල Series MM සහ Series 2 රථවල ඉදිරිපස වීදුරුව දෙකට බෙදී පැමිණි බව මගේ මීටරයට වැටුණේ එදා දවස තුළ ය.
ඉන් පසු දවසක තාත්තා මගේ පෙළඹවීමක් නොමැතිවම ඒ මයිනරය බලන්නට ගියේ ය. එදා තාත්තා ගෙදර ආවේ සිනාසෙමිනි.
"යට බලන්න බොඩියට අත තියලා නැමෙන්න බයයි, වාහනේ සරාස් ගාලා කඩාගෙන වැටෙයි කියලා. ඒ තරමට මලකඩ...!"
ඒ වාහනය යකඩ වලට හෝ දෙන්නට නම් පරණ යකඩ කාරයෙකු ගස් බැඳ උගේ සනුහරේටම ගේම දෙන බවට තර්ජනය කළ යුතු බව තාත්තා එදා මට පෙන්වා දුන්නේ ය. කෙසේ වුවද පසු කාලයක මා ඩබල් ග්ලාස් මයිනරයක් ගන්නට පෙළඹෙන්නට ඇත්තේ එදා තාත්තා මගේ හිත තුළට දැමූ ඒ මලකඩ ගෝදාව බව මම විශ්වාස කරමි. EN 3457 හොරණින් මිලදීගෙන පානදුර ගෙනෙන්නට ලොරියට පටවන මොහොතේ මට තාත්තා මතක් විය. එදා තාත්තා හිටියා නම් කාර් එකේ ආරක්ෂාවට කියා ලොරි තට්ටුවේ නැග පානදුරයට එනතුරු එන්නට ඉඩ තිබිණි.
මගේ පළවෙනි ක්ලැසික් කාර් එක වූ 3 ශ්‍රී 5661 බීට්ල් එක ගන්නට වගේම එය හදන්නටත්, එපා වන්නටත් දායක වුයේද තත්තාම ය. 'තව කට්ටියක් කාර් එක බලන්න ඇවිත් ඉන්නේ. එයාලගේ ඔෆර් එක හොඳයි' කියා බ්‍රෝකර් අපට නැව් කඹයක් බන්දේසියක තබා පිරිනැමූ විට මම එය දෝතින්ම බදා සුරුබුරු ගා ගිල්ලෙමි. ඒ දුර ඈත සෙනසුරාදාවේ මුදල් ගන්නට විදිහක් නොවූ තැන තාත්තා අතේ තිබුණු මුදල් සියල්ල එකතු කර මට දුන්නේ ය. කාර් එක අරගෙන එන්නටද මා සමග ආවේ ය.
අන්තිමේදී එන්ජිම ගලවා බලා සංසාරයේ කොහේදෝ ඩොටක කළ කරුමයක් පිළිසන් දීම ගැන චෑස් චූස් ගාමින් සිටියදී එන්ජිම හදාගන්නැයි කියා හතළිස් දාහක් දුන්නේද තාත්තාම ය.
ඒ දවස් වල ෆොක්ස්වැගන් හදාගැනීමේ 'ආර්ට් එක' ගැන අන්දෝ සංසාරයක් මා දැන සිටියේ නැත. 3 ශ්‍රී 5661 ලෙඩ දෙන වාරයක් ගානේ තාත්තා මාත් සමග රණ්ඩු කළේ මා මිකැනික් ලා ටින්කර් ලා ගේ ලණු ගිලින බව කියමිනි. එහෙත් අනික් අතට ඒ ලණු වලට ගෙවන්නට සල්ලි දෙන්නට ඉදිරිපත් වන්නටද තාත්තා පැකිලුණේ නැත. පොත් ප්‍රකාශන ක්ෂේත්‍රයේ රස්සාවක් කරමින්, සීමිත පඩියක් ලබමින් සිටි ඒ කාලයේ මගේ ප්‍රොජෙක්ට් වල තිබූ හිඟන බව අද මගේ හිත කීරි ගස්වයි. තාත්තා ගේ උදවු උපකාර නොවන්නට මට ඒ තරමට වත් කාර් පිස්සුව සංසිදුවා ගන්නට අවස්ථාව නොලැබෙන්නට ඉඩ තිබිණි. නිවාඩු ගැනීම දුෂ්කර වී ඇඹරෙමින් සිටි කාලයක තාත්තා 3 ශ්‍රී බීට්ල් එකේ වයින්ඩර් පවා ගලවාගෙන ගොස් දෝෂ නිවැරදි කරගෙන මට ගෙනැවිත් දුන්නේ ය.
3 ශ්‍රී 5661 අන්තිමේදී දුර දුවන්නට හැකි ලෙස පත්තියන් වූ විට කාර් එකේ ගමේ යන්නට මා දිරිමත් කළේද තාත්තා ම මිස වෙන කවුරුවත් නොවේ. ඒ දවස් වල අධිවේගී මාර්ගය හෝ පිටත වටරවුම් මාර්ගය නොතිබූ බැවින් අප වේයන්ගොඩ ගියේ කොට්ටාවට ගොස් අතුරුගිරිය හරහා කඩුවෙලට පිවිසී එතනින් නුවර පාර දිගේ යාමෙනි. 13 ශ්‍රී 7133 ලාන්සරයේ කී වතාවක් ගමේ ගොස් තිබුණද තාත්තාගෙන් පාර අසමින් යාම මගේ පුරුද්ද විය. කලගෙඩිහේන පැත්තෙන් වේයන්ගොඩ පාරට හැරෙන තෙක්ම නුවර පාරේ එහෙමට ලස්සනක් නැතද 3 ශ්‍රී 5661 එළවාගෙන ගමේ ගිය පළවෙනි වතාව මට කිසිම දාක අමතක නොවේ. බීට්ල් යනු දුර දුවන්නට පුළුවන් වාහන බව මට ඉන්තේරුවෙන්ම පසක් වූයේ එදා ය. ඊට සෑහෙන කාලයකට පසු 9 ශ්‍රී 5333 සමග අනුරාධපුරයේ ගිහින් එනවිට කටුනායක අධිවේගී මාර්ගයට දමා බොරැල්ලට එනතුරු ආවද ඒ එන මග දිගටම මගේ මතකයේ හොල්මන් කළේ ඒ නොදුරු නොළං අතීතයක තාත්තා සහ පවුලේ අනික් අය සමග 3 ශ්‍රී 5661 රථයේ වේයන්ගොඩ ගොස් ආ ගමනයි.
අවාසනාවකට ඒ ගමන ගැන කඳුලක් සමග මෙතැන අලවා තබා යන්නට එහි එකදු ඡායාරූපයකුදු අද මා ළඟ නැත.
It's been a while since I last dreamt
Barely remember what it's like to dream
Finding it hard to get to sleep, too stressed
And there ain't anyone to sing a lullaby to me
Pretend shit doesn't get to me
And I suffer in silence when
I'm hurting
A man's problems are his own
And it's my burden
Tossing and turning, trying to get to sleep
But I find it hard to switch off when my mind's working
කාර් පිස්සුව දෙගුණ තෙගුණ වී ඉස්පාසුවක් නැතුව කාර් සොයන්නට ගත් කාලයේදී තාත්තා මට තවත් කාර් එකක් ගන්නට මුදල් දීමට ඉදිරිපත් වුණේ ය. ඒ දිනවලද අහක ඇති මූකලාන් වලට විසිකර ඉගිල්ලී නොපෙනී යනවා බලා සිටින්නට තරම් මොනරුන් මා අතේ වසා නොසිටි නිසා එය මට අසමාන සහනයක් විය. අන්තිමේදී වැල්ලවත්තේ තිබී 9 ශ්‍රී 5333 මතුවූ විට අපි එය ගෙදර ගෙන එන්නට තීරණය කළෙමු. මුදලුත් රැගෙන සාක්කියට අත්සන් කරන්නට පැමිණි තාත්තාගේ මුහුණ 9 ශ්‍රී 5333 බීටලයේ කහපාට දැක එළිය වූ ආකාරය ගැන මගේ බිරිඳ කෞශි පවා අදත් සිහිපත් කරයි. එවකට 9 ශ්‍රී 5333 රථයේ අයිතිකරු වූ සරත් කුමාර මහතා එය අපට පෙන්වීමට රෝලර් ඩෝ එක විවර කළ මොහොතේ, ඇතුළට වී නිවීසැනසිල්ලේ කුමාරියක සේ නිදා සිටි කහම කහපාට බීට්ල් එක දුටු විට, මුදල් ගැන බින්දුවක හෝ සිත් තැවුලක් තිබුණේ නම් එයද තාත්තාගේ සිතින් පහ වී ගියා විය යුතු ය.
මොරටුව හා පානදුර අතර අලුත් පාරේ එගොඩඋයන හරියට පැමිණි විට නිදහසේ ඇක්සලේටරය පාගා 9 ශ්‍රී බීටලයේ වේගයේ පරීක්ෂා කිරීමට මට අවස්ථාවක් උදා විය. එතෙක් 1960 අවුරුද්දේ හැදූ, අසාර්ථක restoration project එකකට ගොදුරු වී දුක් විඳිමින් සිටි 3 ශ්‍රී 1200 බීටලයක් පදවා තිබූ මගේ බීට්ල් ප්‍රේමය සදහටම විසිතිස් ගුණයකින් වැඩි වී ගිය මොහොත එයයි. ඇක්සලේටරය පාගනවාත් සමාගම මූදුකරය දෙවනත් වෙන්නට විසිල් කරමින්, ඇඟට පතට නොදැනී එක ඇසිල්ලකින් කාරය පැයට කිලෝමීටර අසූවේ වේගය පසුකර යන විට මම ආතල් එක දරාගන්න බැරිව ඉංගිරීසි හරුපයක්ද කියා කෑ ගැසුවෙමි.
පුතෙකුගේ සීමාන්තික සතුට දැක, ඒ සතුටට උල්පන්දන් දුන් පියෙකු නිහඬව මට එහා පැත්තෙන් සිට මඳ සිනා පානු මම ඇස් කොනින් දුටිමි.
එදා පටන් මා 9 ශ්‍රී 5333 රැගෙන තාත්තාද දමාගෙන බොහෝ ගමන් යන්නට ඇත. මගේ ජීවිතයේ ලොකුම අධ්‍යාපන ජයග්‍රහණයේදී පවා මම තාත්තා සහ කෞශිද රැගෙන BMICH ගියේ මේ රියෙනි. මා සිතන හැටියට, ක්ලැසික් කාර් ගැන තාත්තාගේ සිතේ තිබූ අවිශ්වාසය දුරු කළේ 9 ශ්‍රී 5333 යි. සුවපහසු ගමන, ඕනෑම තැනක කැපී පෙනෙන අලංකාරය පමණක් නොව, වරින් වර ළඟට පැමිණ 'ඉස්සර මගේ ළඟත් ඔයින් එකක් තිබුණා' කියන වියපත් මහත්වරුන් හෝ 'මාත් එකක් ගන්න ආසාවෙන් ඉන්නේ අයියේ' කියන කොලු ගැටවුන් නිසා තාත්තාටද ටිකක් හෝ ආඩම්බරයක් දැනෙන්නට ඇත.
මා ඉංජිනේරුවෙකු කරන්නට බැරි වූ නමුත් තාත්තා මා 9 ශ්‍රී 5333 බීටලයේ අයිතිකාරයා කළේ ය.
I've gotta take responsibility for the things I do
Find something other than negativity for my fuel
But I feed off it, even when I don't seem bothered
I hide everything that's going on inside
Guess it's been a while since I've been honest, I need help
But I deny it and even lie to myself like I'm fine
මගේ ක්ලැසික් කාර් පිස්සුව සහ අසීමිත මුදල් නාස්තිය ගැන කෙතරම් නොහොඳ සිතිවිලි තිබුණද තාත්තා හැමදාම හල්ගස්හේනට යන එන පාරේ ක්ලැසික් කාර් හෙවුවේ ය. තාත්තා වැඩකළ ෆැක්ටරිය හල්ගස්හේන නම් ගමේ පිහිටා තිබුණු අතර, එය රටේ ජනප්‍රිය වෙළඳ නාමයකට අයත් ෆැක්ටරියකි (තාත්තා අසනීප වූ විට මේ ෆැක්ටරියේ කළමකාරීත්වය සහ එහි සේවය කළ බොහෝ දෙනාත්, බාහිර සැපයුම්කරුවෙකු ලෙස කටයුතු කළ එක්තරා මහත්මයෙකුත් අපට උදවු උපකාර කිරීමට ඇසුරු සැණින් ඉදිරිපත් වූ බව මෙහි ලියා තබන්නේ තෙරක් නොමැති කෘතඥතාවෙනි). ඒ දවස් වල තාත්තා මෝටර් සයිකලයෙන් වැඩට ගියේ ගල්කිස්ස - කොට්ටාව බසය දුවනා පාර දිගේ ය. ඒ යන එන හැම වතාවකදීම සුවාරපොළ පසුකර යන විට තාත්තා ගෙදර ඇවිත් සුවාරපොළ මහේෂ්ගේ ගෙදර මිදුලේ නවත්වා තිබූ ෆොක්ස්වැගන් ගැන විස්තර මට රසකර කීවේ ය. ඊට අමතරව පාරේ 404 එකක් හෝ ඔක්ස්ෆර්ඩ් එකක් හෝ මයිනරයක් හෝ ෆියට් එකක් හෝ පරණ බෙන්ස් එකක් හෝ දුටු විට තාත්තා ඒ ගැන මතකයේ රැඳුණු හැම දේම මට කියන්නට අමතක කළේ නැත.
කොටින්ම කිවහොත් නොදැනුවත්ව හෝ මගේ හිත තුළ සදා නොනිවෙන දොළොස් මහේ පහනක් සේ කාර් පිස්සුව අවුළුවාලූයේ තාත්තා ය....
අද මඳ පමණින් අතපය දිගහැර ප්‍රොජෙක්ට් කරන විට, 9 ශ්‍රී 5333 ත් සමග දුරු කතරක යන විට, ඩබල් ග්ලාස් මයිනර් ගෙදර ගෙනෙන විට හෝ කාර් පිස්සුවේ පළවෙන ලිපි දහස් ගණනක් දෙනා කියවන විට ඒ ගැන අසන්නට හෝ බලන්නට, එදා 9 ශ්‍රී 5333 ගෙනා දවසේ එගොඩඋයනේදී මා වින්ද අමන්දානන්දය දැක නිවී සැනසුණා සේ සිත ඇතුළෙන් මඳ සිනා පාන්නට අද තාත්තා නැත. තාත්තාට වකුගඩුවක් බද්ධ කරන්නට බැරිදැයි ඇසූ විට එක්තරා දොස්තර කෙනෙකු මගේ මූණටම කියා දැම්මේ 'තව ඕනනං අවුරුදු දෙකක් ඉඳියි. ඉතිං මොන බද්ධ කිරිලිද?' කියා ය. එක එක ඉස්පිරිතාල වල එක එක කාමර ගානේ තාත්තාගේ තනියට ඉඳිමින්, සෙල්සියස් අංශක දාහට විතර රත්වන පරණ ලැප්ටොප් එකක් තබාගෙන එන එන හිඟන වැඩය කරමින් සල්ලි හොයන්නට වේදනා වින්ද ඒ දුක්ඛ සාගර සමය මගේ හදවත සදහටම අබලන් කර දැමුවේ ය. තාත්තා බේරාගන්නට මට කළ හැකි ලබු ගෙඩියක් නොතිබූ බව ඉන්තේරුවෙන්ම දන්නා නමුත් ඉස්පිරිතාලවල ඩෙටෝල් ගඳින් තැම්බී ගිය මගේ ආත්මය එය පිළිගන්නේම නැත. ඒ නිසා අදටත් මම කොහේ ගියද තාත්තා අවසන් හුස්ම හෙලූ ඒ කුඩා කොළ පැහැති වකුගඩු රෝහල පිහිටා ඇති බොරැල්ලේ කොටා පාර මගහැර යමි.
එහෙත් අදටද 9 ශ්‍රී 5333 සමග එගොඩ උයන පසුකරන විට, සයිලන්සරයෙන් එන විසිල් හඬ සමගින් මට තාත්තාගේ මඳ සිනාව මැවී පෙනේ. ඒත් සමග, ස්පීකර වලින් මොන ගීතය ගලා එමින් තිබුණද, ඒ සියලු ස්වර යටකරගෙන ටෝරි කෙලීගේ දුක්බර හඬ මගේ තුන්සිත වසාගෙන පැතිරෙයි.
ඒ වෙලාවට ඇසට හැමදාමත් එන කඳුළෙන් ඇස් දෙක බොඳ නොවන්නට මම රේල් පාර පැත්තේ අවසර අනවසර ගොඩනැගිලි මැදින් වරින් වර අමාරුවෙන් එබෙන මහ මුහුද දෙස බලා ජීවිතයේ අනිත්‍යය මෙනෙහි කරන්නට කමටහනක් සොයා නිකරුණේ වෙහෙසෙමි....
All the times I have laid in your light
When your love kept me safe through the night
All the time I was sure you were mine
And before time demands our goodbye
Can you sing me a last lullaby?
තරිඳු ශ්‍රී ලොකුගමගේ
2017.03.21
In loving memory of Don Anuruddha Lokugamage
1956 - 2014
පසු සටහන: වෙනදා කාර් පිස්සුව ලියන්නට භාවිතා කරන 'ඩිජිටල් භාෂාවෙන්' තාත්තා ගැන ලියන්නට මට හිත දුන්නේ නැත. ආසියානු කලාපයේ රටක ඉපිද, සිංහල භාෂාව ප්‍රමුඛව කලා විෂයන් හැදෑරූ මම තාමත් ගෞරවය උදෙසා ඉහළ භාෂා පන්තියක් භාවිතා කිරීමේ සම්ප්‍රදාය නොදැනුවත්ව හෝ අනුගමනය කරමි. තාත්තා ගැන ලියූ මේ ලිපිය උක්ත ආඛ්‍යාත සම්බන්ධය හැකි උපරිමයට රැකෙන ලිඛිත භාෂාවෙන් ලියවුණේ එහෙයිනි. ඒ ගැන ඔබ අහිතක් නොසිතනු ඇතැයි සිතමි.
www.facebook.com/CarPissuwa
