එපාවීම සහ බදාගැනීම (පළවෙනි ක්ලැසික් කාර් එක ගන්න කලින් කියවන්න)

මට හොඳට මතකයි ඉස්සරලාම බීට්ල් එකක් ඩ්‍රයිව් කරපු දවස... හොඳට කියන්නේ හොඳටම මතකයි... ප්‍රථම ප්‍රේමය අවසන් වුණු දවස වගේ මතකයි... ඉස්සරලාම රුවන්වැලි සෑය පාමුල ඉඳගත්තු ඒ දුර ඈත හැන්දෑව වගේ මතකයි... කොටින්ම ගියර් පැටලිලා දඟලද්දී අතටයි හිතටයි දැනුණු වේදනාව දැනුත් දැනෙන තරමට මතකයි.

හැබැයි ඉතාම අවංකව කිවුවොත්, ක්ලැසික් කාර් එකක් එක්ක ජීවත් වෙන්න ගත්තු මුල්ම දවස් කීපය එච්චර සුන්දර අත්දැකීමක් වුණේ නැහැ. දැන් හැරිලා බලනකොට ඒක පුදුමාකාර මිහිරක් වුණාට, එදා ඒක දැනුණේ පවුලේ හැමෝගෙන්ම සල්ලි එකතු කරලා ඒ සල්ලි ටික පානදුරේ අලුත් පාලම උඩ බිලීපිත්තෙන් මාළු අල්ලන එකෙකුගේ ඔළුවට උඩින් ගඟට ඌසික්කා කළා වගේ...

මම මේ කතාව ලියන්න පටන් ගන්නේ එක ප්‍රධාන හේතුවක් නිසා. පහුගිය කාලේ ඇතුළත කාර් පිස්සුව කියවපු සෑහෙන පිරිසක් හිත යට හැංගිලා තිබුණු කාර් පිස්සුව ඇවිස්සිලා ක්ලැසික් කාර් ගත්තා. මේ අය අතරින් බහුතරයක් අර මුල්කාලේ දැනෙන හැඟීම තාවකාලිකයි කියලා දැනගෙන සති දෙක තුනක් අල්ලං හිටියා. ඊට පස්සේ තමයි එයාලට තේරුණේ මම කියන මේ කාර් පිස්සුවෙ අනන්තාපරිමාණ විශ්වය කොච්චර සුන්දර තැනක්ද කියලා.

හැබැයි ඔය අතරින් එක්කෙනෙක් දෙනෙක් කාර් එක අරං අනික් පැත්තට දුන්නා. 'අනේ මං කරගත්තු දෙයක්' කියන එක නොකියා කිවුවා. කාර් එක දීගත්තට පස්සේ කාර් පිස්සුවෙනුත් අයින් වෙලා යන්න ගියා.

එයාලා කොහේ හරි ඇල්ටෝ එකක් හරි ස්විෆ්ට් එකක් හරි එක්ක ජීවත් වෙනවා ඇති. ඔහේ යන්නං වාලේ ගමන් ගිහිං එන්නං වාලේ එනවා ඇති. ඇල්ටෝ ස්විෆ්ට් පිරිච්චි පාරවල් වල එයාලගේ කාර් එක තවත් එක කාර් එකක් විතරයි. ඒ නිසා එයාලා යන එන ගමන්වල කතා බිහිවෙන්නේ නැතුව ඇති. මතක බිහිවෙන්නේ නැතුව ඇති.

එයාලා ඔහේ ඉන්නවා ඇති.....!

ඔයාලා තවත් 'ඔහේ ඉන්න' පිරිසක් බවට පත්වෙනවට මම කැමති නැහැ. මම කාර් පිස්සුව පටන් ගත්තේ ඒකයි. මම මේ කියන දේවල් අර මිකැනිකල් වැඩ දන්න අයට අදාළ නැතුව ඇති. නමුත් අපි අතරින් බහුතරයක් එහෙම මිකැනිකල් වැඩ දන්න අය නෙමෙයි. එහෙම වෙන්න අවශ්‍යත් නැහැ. හැමෝටම හැමදේම දැනගන්න බැහැ නේ. ඒකට තමයි ලෝකේ සේවා කියලා සංකල්පයක් හැදිලා තියෙන්නේ. ඒ නිසා තමන්ගේ වාහනේ තමන්ට හදාගන්න බැරි නම් ප්‍රොජෙක්ට් කරන්න එපා කියන කතාව ගණන් ගන්න එපා. කුඹුරු කොටන්න බෑ කියලා බත් නොකා ඉන්න අවශ්‍ය නෑ නේ. ඒකට තමයි ගොවියෝ ඉන්නේ; කඩ තියෙන්නේ; කඩේ හාල් තියෙන්නේ...  

ඉතිං ඉස්සරලාම ක්ලැසික් කාර් එකක් ගත්තම මට දැනුණු දේවල් ටික මම ඔයාලට මෙහෙම කියනවා. මේක අපි බොහෝ දෙනකුට පොදුයි.

මගේ පළවෙනි කාර් එක ලාන්සර් බොක්ස් එකක්. මම හැමදාම කියනවා වගේ ඒක අම්මෙක් අප්පෙක් වගේ විස්වාසය තියන්න පුළුවන් කාර් එකක්. හැබැයි මම ඒක ක්ලැසික් කාර් එකක් විදිහට සලකන්නේ නැහැ. මේක කියන්නේ හොඳක් විදිහට. මොකද මට ලාන්සර් බොක්ස් එක දැනෙන්නේ ඉතාම නවීන කාර් එකක් විදිහට. කොටින්ම අද එන ඉකොනොමි කාර් වලට වඩා ලාන්සර් බොක්ස් එක හැම අතින්ම දියුණුයි කියලයි මම හිතන්නේ. ඒ නිසා ලාන්සර් බොක්ස් එක ක්ලැසික් ගොඩට දාන්න මම සූදානම් නෑ.

ක්ලැසික් කාර් එකක් විදිහට මම ඉස්සරලාම ගත්තේ 1960 හදපු 3 ශ්‍රී බීට්ල් එකක්. මේ කතාව මම 'ගරාජ් වල තිබී දුක්ඛ සත්‍යය හමුවීම' කියන ලිපියේ විස්තර ඇතුව ලියලා තියනවා. ඒ නිසා ඒ කතාව ආපහු මෙතන ලියන්නේ නැහැ.

මට මතකයි ඉස්සරලාම බලන්න ගිය දවසේ ඒ කාර් එකේ එන්ජිම ස්ටාට් වුණු හැටි. එතකොටත් කාර් එක තිබුණේ වෝල්ට් 6. කම්මැලි පොඩි එකෙක් ඉස්කෝලේ යන්න ඇහැරෙව්වම 'බෑ මත බෑ ඉක්කෝලේ යන්න බෑ' කියනවා තමයි වෝල්ට් 6 ට එන්ජිම ස්ටාට් වෙන්නේ. පුලිය එක රවුමක් කැරකෙනකොට පෘථිවිය චුයිංගම් එකක් හපහපා සූර්යයා වටේ රවුම් එකහමාරක් යනවා. ඒකෙ ලයිට්වලට වඩා බුරම්පි සීයගේ හන්ටර් බයිසිකලේ ඩයිනමෝ එකෙන් පත්තු වෙන ලයිට් එක එළියයි. වයිපර් මෝටරේ කැරකෙන වේගෙට වඩා වේගෙන් අර්ජුන රණතුංග අනූ හයේ විකට් අතර දිවුවා...

ඒ දවස්වල මම ෆොක්ස්වැගන් ගැන කිසි දෙයක් දැනගෙන හිටියේ නෑ. දැන් නම් වෝල්ට් 6 එන්ජිමෙන් දුවන බීට්ල් එකක් දැක්කම මට Big Bang Theory එකේ පෙනී ව දැක්කා වගේ කිතියක් වගේ මෙව්වා එකක් එනවා...  (ඔය වගේම එකක් දැනුණා ඉස්සර දූ දරුවෝ යන කාලේ යශෝධා විමලධර්මව දැක්කම. එහෙම හිතෙනකොට තමයි මීටර් වෙන්නේ මාත් දැන් වයසට ගිහිං කියලා).

කොහොම කොහොම හරි අන්තිමට 3 ශ්‍රී 5661 මගේ ගෙදරට නාලිය ගමනින් ආවා කියමුකෝ. පහුවෙනිදා උදේ වෙනකල් මට ඉතිං ඉවසුමක් නෑ, මේක ස්ටාට් කරන්න සහ මේකේ ප්‍රොජෙක්ට් එක පටන් ගන්න විදිහ ගැන ගරාජ් එකේ කට්ටිය එක්ක කතා කරන්න. වෙනදා උදේ වෙද්දී Snooze බට්න් එක බදාගෙන තව විනාඩි 5 ක් වැඩිපුර නිදාගන්න දඟලන මම එලාම් එකටත් කලින් නැගිට්ටා. මූණකට හෝදගෙන යතුරත් අරං කාර් එකට දිව්වා. යතුර දැම්මා, කැරකෙව්වා...

මට ගවු ගානක් පිටිපස්සෙන් 'රුං................................. රුං...................................... රුං.........................." ගාලා අලස නාදයක් ඇහෙනවා. හැබැයි එන්ජිමක් ස්ටාට් වෙන බවක් නම් දැනුණේ නැහැ.

දැන් මෙතන දේවල් දෙකක් තියනවා. එකක් තමයි මේ තාක් කල් ඉස්සරහ එන්ජින් තිබුණු කාර් එළවලා පිටිපස්සේ එන්ජිම තියන කාර් එකක් ස්ටාට් කළාම එන්ජිමේ සද්දේ පිටිපස්සෙන් එන එක අහෝමඤ්ඤං අත්දැකීමක් වීම (ඕකේ අනික් පැත්ත තමයි සෑහෙන කාලයක් බීට්ල් විතරක් එළවලා මයිනර් එක ගෙනාවට පස්සේ මම අපේ මිකැනික්ට එන්ජිම පෙන්නන්න කියලා ගිහිං මයිනරේ ඩිකිය අරින්න හදපු එක). දෙවෙනි එක තමයි වෝල්ට් 12 තියන 80 දශකයේ ජපන් කාර් එකක් ස්ටාට් වෙනවා අහලා පුරුදු කෙනෙකුට වෝල්ට් 6 තියන 50 දශකයේ ජර්මන් කාර් එකක් ස්ටාට් වෙනවා ඇහීම අහෝමඤ්ඤං අත්දැකීමක් වීම.

අහෝමඤ්ඤං කතා පොඩ්ඩක් පැත්තකින් තියමුකෝ... එන්ජිම ස්ටාට් වුණේ නැහැ.

මට වාවන්නේ නැති තරම් දුකයි. බොහොම ආර්ථික දුෂ්කරතා තියන කාලෙක තමයි මම මේ කාර් එක ගෙනාවේ. සෙනසුරාදා දවසක කාර් එක ගත්තු නිසා බැංකු යන්න විදිහක් තිබ්බෙත් නෑ (ඒ දවස්වල ATM භාවිතය දැන් තරම්ම ජනප්‍රිය නැහැ, මට මතක හැටියට). කොටින්ම අම්මා අතේ තිබුණු සල්ලි පවා අරගෙන ගිහිං තමයි කාර් එක ගත්තේ.

ඉතිං, මම කලිනුත් කිව්වා වගේ, ඒ මෙහොතේදී මට දැනුණේ ඒ සල්ලි ටික පානදුරේ අලුත් පාලම උඩ බිලීපිත්තෙන් මාළු අල්ලන එකෙකුගේ ඔළුවට උඩින් ගඟට ඌසික්කා කළා වගේ...

මගේ මුස්පේන්තු මූඩ් එක ඉව වැටිලද කොහෙද භද්‍ර කල්පයකට පස්සේ එන්ජිම අමාරුවෙන් ස්ටාට් වුණා. ඒත් එක්කම මට මතක් වුණා, ලාංසරේ ගෙනාවට පහුවදාත් ඕක වුණා නේද කියලා. එදාත් ඔය විදිහටම තාත්තාගේ සල්ලි නිකං නාස්ති කළා නේද කියලා හදවත චාං චූං ගානකොටම තමයි ලාංසරේ ස්ටාර්ට් වුණේ.

පාඩම අංක 1: පරණ කාර් අලුත් අයිතිකාරයට හිතේසි වෙන්න ටිකක් කල් යනවා. 

කාර් එක ගේනකොටත් තෙල් ලීක් එකක් තිබ්බා. පරණ කාර් වලින් පොඩ්ඩක් තෙල් ලීක් වෙන එක එච්චර ලොකු කේස් එකක් නෙමෙයි කියන එක එතකොට මම දැනගෙන හිටියේ නෑ.  මගේ ඊළඟ ඉලක්කය වුණේ එන්ජිමෙන් තෙල් ලීක් වෙන්නේ කොහෙන්ද කියලා හරියටම හොයාගන්න එක. බීට්ල් එක විකුණන්න මැදිහත් වුණු බ්‍රෝකර් හාදයා මට කිවුවේ ටොප් ගියර් ඔයිල් සීල් එක දාගත්තම ඔය ඔක්කොම හරි කියලා. නමුත් මගේ මිකැනික් එන්ජිම යටට රිංගුවට පස්සේ එළියට ආවේ සුනිල් ටී. ප්‍රනාන්දුගේ චිත්‍රපටියක් බලන්න ගිය එකෙක් වැරදිලා අශෝක හඳගමගේ චිත්‍රපටියක් බලලා හෝල් එකෙන් එළියට එනවා වගේ මූණක් හදාගෙන. වාහනේ අරං ගිහිං එන්ජිම හෝදගෙන එන්න කියලා එයා කිවුවා. ඉතිං මම කාර් එකට නැගලා පළවෙනි වතාවට ඇත්තටම කාර් එක එළවන්න ගත්තා (කාර් එක කලින් අයිතිකාරයාගෙන් ගත්තට පස්සේ ගෙදරට ගෙනත් දුන්නේ අපේ කාබාසිනියා ටින්කර් අයියා. ඒ නිසා මට වාහනේ එළවන්න ලැබුණේ නැහැ. මම වාහන හදන ගරාජ් එක තියෙන්නේ ගෙදරට ළඟින් නිසා ගෙදර ඉඳන් එතනට ගේන එකටත් සෙකන්ඩ් ගියර් එකෙන් එහාට යන්න වුණේ නෑ).

වාහනේ පාරට ගත්තා විතරයි අර පාලමට උඩින් ඌසික්කා ෆීලිං එක ආයෙත් තුන්සිත වසාගෙන පැතිරුණා. අසූවේ ලාංසරේ එළවලා පුරුදු මට හැටේ බීට්ල් එක දැනුණේ තිහේ කරත්තයක් වගේ. අහම්බෙන් උදලු පාරක් එක්ක පොළව උඩට විසිවෙච්ච පත්තෑයෙක් වගේ ස්ටියරින් වීල් එක එහෙමෙහෙ දුවන්න හදනවා. වලක වැටෙන වාරයක් ගානේ වහලේ අස්සෙන් මලකඩ වැටුණේ හරියට උදේ පාන්දර සේපාලිකා ගහක් හෙල්ලුවා වගේ. ඩ්‍රයිවින් පොසිෂන් එක කොච්චර පහළද කියනවා නම් ඒක බංකු හිරමනේ අරං ගිහිං කෑම මේසෙට ඉඳගත්තා වගේ අත්දැකීමක්. ගියර් පැටලෙන්නේ නිකං ට්‍රයි කරන කෙල්ලෙක් මූණට මුලිච්චි වුණාම මොකක් කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව සිතිවිලි පැටලෙනවා වගේ. සිග්නල් ස්විච් එක ඩෑෂ් බෝඩ් එකට හයි කරලා තිබ්බ නිසා සිග්නල් දාන්න ඕන වුණාම පත්තරේ කියෝන ගමන් ගෙදර බල්ලගේ ඔලුව අතගානවා වගේ පාර බලාගෙන ඩෑෂ් බෝඩ් එක අතගාන්න වුණා.

මේ ඔක්කොමත් එක්ක මට වාහනේ එළවන අතරේ අනෙක් අය වාහනේ දිහා බලන්නේ කොයි විදිහටද කියලා දකින්න බැරිවුණා.

පාඩම අංක 2: පරණ කාර් එකක් ආම්බාන් කරන එක පුරුදු වෙන්න චුට්ටක් කල් යනවා. ක්ලච් බැලන්ස් එක, ස්ටියරින් ප්ලේ එක, බ්‍රේක් කළ යුතු දුර, කාර් එකේ හොම්බේ දිග හෙවත් ඉස්සරහ වාහනේ සහ අපේ වාහනේ අතර තබාගත යුතු පරතරය, ටර්නින් සර්කල් එක හෙවත් යූ ටර්න් එකක් ගහන්න අවශ්‍ය වන දුර සහ කන්නාඩි වලින් පේන හැටි වගේ දේවල් හෙමින් ඉගෙනගන්න ඕනේ. 

මගේ ගෙවල් ළඟ මිකැනික් ඒ දවස්වල එච්චර ෆොක්ස්වැගන් හදලා තිබ්බේ නැහැ. ඒ නිසා එයා ඒ වැඩේ භාරගන්න එච්චරම කැමැත්තක් දැක්වුවේ නැහැ. ඉතිං අර කලිනුත් කිව්වා වගේ මගේ ග්‍රහයා ඔරොප්පු වෙලා මම ෆොක්ස්වැගන් එක්ස්පර්ට් කෙනෙක් කියලා කෙනෙක් හොයාගෙන යන්න තීරණය කළා. මෙතන ඉඳන් එහාට වුණු දේවල් විස්තර ඇතුව ලියනවා නම් 3 ශ්‍රී 5661 කාර් එකේ ප්‍රොජෙක්ට් එකේ කතාව ලියන්න වෙනවා. ඒක වෙන දවසක ලියන්නම්. මොකද ඒක ලියන්න ගියොත් මේ පෝස්ට් එක කුරුණෑගල යුගයේ වෙස්සන්තර ජාතකේ වගේ දික් වෙනවා.

හැබැයි එක දෙයක් ගැන අනිවාර්යයෙන්ම ලියන්න ඕනේ. ඒ තමයි මම අර ෆොක්ස්වැගන් එක්ස්පර්ට් හොයාගෙන යන්න පිටත් වුණු ගමන.

ඒ දවස්වල මම පූර්ණකාලීන රැකියාවක් කරනවා. මගේ ගෙදරට කිලෝමීටර් පහ හයක දුරින් පරණ කාර් හදන එක්ස්පර්ට් කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා මම දැනගෙන හිටියා. දවසක් වැඩ ඇරිලා එන ගමන් මම මිනිහව හම්බවෙලා කතා කළා.

එදා තමයි මම කාර් ලෝකේ පොර ටෝක් අහන්න අත්පොත් තිබ්බේ. මිනිහා කියන තරම් ෆොක්ස්වැගන් සම්බන්ධ දැනුමක් මිනිහට තියනවා නම්, ෆොක්ස්වැගන් බීට්ල් එකේ නිර්මාතෘ Ferdinand Porsche මහත්තයා අද හිටියා නම් බුලත් අතකුයි බටර් කේක් එකකුයි අරගෙන මිනිහව බලන්න එනවා. මිනිහා ඩෙලිකා හදන හැදිල්ලට ඩෙලිකා එක පෙට්‍රල් දහනය කරලා දුම් පිටකරනවා නෙමෙයි දුම් දහනය කරලා පෙට්‍රල් පිටකරනවා වෙන ඕනේ. මිනිහා දිරච්ච මයිනර් ගොඩගන්නේ නිකං අනුරාධපුරේ වෑල්ඩින් වෙදමහත්තයා කැඩිච්ච දණිස් පොල්කට්ටක් හදනවා වගේ. ඔය වගේ ලස්සන වසීලිස්සා ටයිප් එකේ සුරංගනා කතා පොතක් අහං ඉඳලා මම ගෙදර එන්න ආවේ පහුවෙනිදා උදේ කාර් එක ගේනවා කියලා පොරොන්දු වෙලා.

උදෙන්ම කාර් එක ගෙනත් දාන්න කියපු නිසා මට ෂෝට් ලීව් දාන්න අවශ්‍යතාවක් තිබ්බේ නැහැ. කොහොම හරි කාර් එක ගරාජ් එකට දාලා ඔෆිස් යනවා කියලා මම කාර් එකට නැග්ගා. පුදුමෙකට වගේ එන්ජිම එකපාරටම ස්ටාට් වුණා. වාහනේ හත් අවුරුද්දකින් හෝදලා නෑ. කොටින්ම තඩි ඉබ්බෙක් උඩ මලකඩ අලවලා ඊට උඩින් ලාවට කහපාට ගාලා ඊටත් උඩින් දූවිලි තට්ටුවක් ස්ප්‍රේ කළා වගේ තමයි කාර් එක තිබුණේ.

ගාලු පාරට කාර් එක දාන වෙලාව වෙනකොට පාර පුරාම සෙනග. උදේට ඔෆිස් යන කට්ටිය නිසා පාර නිකං වැහි කාලෙට කළු කූඹි ඇවිස්සුණා වගේ. මීටර් සීයක් හමාරක් ඉස්සරහට යනකොට මට දැනෙන්න ගත්තා නිකං ඇස් දාහක් මගේ දිහාට යොමු වෙලා වගේ. ඒ දවස්වල අපේ පැත්තේ එච්චර බීට්ල් තිබ්බේ නෑ. ඒ වගේම අද තරමට ඉබ්බා කාර් පිස්සුව කට්ටියට වැළඳිලා තිබ්බෙත් නෑ. ෆොක්ස්වැගන් එන්ජිමටම ආවේණික අර අපූරු රූං නාදේ පතුරුවාගෙන කාර් එක ඉස්සරහට යද්දී එකින් එක, දහයෙන් දහය, සීයෙන් සීය ඇස් 3 ශ්‍රී 5661 එක දිහාට ඇදෙනවා මට තේරුණා.

ඒත් එක්කම මට මීටර් වුණා තවදුරටත් මට ගියර් පැටලෙන්නේ නැති බව. මහා දුරක් දිවුවේ නැති වුණාට දැන් අහක බලාගෙන ටීවී එකේ රිමෝට් එක ඔබනවා වගේ විස්වාසෙන් ගියර් දාන්න මට පුළුවන් වෙලා. මුලින් වගේ ස්ටියරින් වීල් එක මාත් එක්ක ඔරොප්පු වෙලා 'පලයන් අහකට' කියලා මගේ අතෙන් බේරිලා පැනලා යන්න හදනවා වගේ දැනුණේ නෑ. ආයාසයක් නැතුව වාහනේ කෙළින් යනවා. කොටින්ම ලාංසරේට වඩා ස්ටියරින් එක සැහැල්ලුයි සහ පහසුයි නේද කියලා මට පළවෙනි වතාවට හිතුණා. මුලින් නිකං වීල්බැරෝ එකක යනවා වගේ දැනුණට දැන් මට තේරෙන්න ගත්තා සීට් වල කොලිටිය නිසා ගමන මාර පහසුයි නේද කියලා (මේවා හොඳට ස්ප්‍රින් එහෙම දාලා හදපු සීට්. දැන් එන සමහර කාර් වල වගේ ටියුෂන් පන්තියක බැංකුවක් උඩ ඉඳගත්තා වගේ අමාරුවක් දැනෙන්නේ නෑ) . කලින් අයිතිකාරයා වැඩිපුර දිවුවේ නැති නිසා නොවැටී එල්ලි එල්ලි තිබුණු මලකඩ ටික වැටිලා ඉවර නිසා තවදුරටත් අර මලකඩ මෝසම් වරුසාව වැස්සේ නෑ.

ඒ වෙනුවට මම කාගේත් ඇස්වල කුතුහලය දල්වන, කන්වල මිහිර ගල්වන, හිත්වල ආදරය කූද්දන කාර් එකක් දෙනෝ දාහක් මැද්දෙන් එළවගෙන යනවා කියලා මට මුල්ම වතාවට තේරුණා...

ඊට පස්සේ කවදාවත් අර පාලම උඩින් ඌසික්කා ෆීලින් එක ආවේ නෑ. ඒ වෙනුවට මම පස්සේ කාලෙක 9 ශ්‍රී ෆොක්ස්වැගන් එකක් සහ EN මයිනර් එකක් ගත්තා. දැන් මං දුර යන්නේ 9 ශ්‍රී 5333 එක්ක. ළඟට යන්නේ EN 3457 එක්ක.

පාඩම අංක 3: ක්ලැසික් කාර් එකක් පාවිච්චි කරන එක මොන වගේ සතුටක්ද කියලා තේරුම් ගන්න ටිකක් කල් යනවා. ඒකට වාහනේ දෙතුන් පාරක් වත් පාරට දාන්නම ඕනේ. ගරාජ් එකේ හිරකරලා තියලා හවසට හවසට හොරෙන් හොරෙන් ඇවිත් ත්‍රීවීල් මල්ලිලා පට්ට ගහන සින්දුවක් හිතින් කියකියා කඳුළු පුරෝගෙන බලාගෙන හිටියට ඒ සතුට දැනෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා මුලින් එපා වෙන ටිකේ ගේම අතඅරින්න එපා... 

3 ශ්‍රී එකේ සම්පූර්ණ කතාව තාම මම කාර් පිස්සුව බ්ලොග් එකේ ලියලා නෑ. ඒක ලියන්න කලින් මේ කතාව ලියන්න හිතුවේ දවස් කීපයකට උඩදී කෙනෙක් 3 ශ්‍රී බීට්ල් එකක් අරං ඒක අනික් පැත්තට විකුණපු නිසා. එයා ගත්තේ නොදුවා එකතැනම තිබුණු, ස්ටාට් නොවෙන කාර් එකක්. ගෙනාවට පස්සේ එන්ජිම ස්ටාට් කරලා බැලුවම මිකැනික් එයාට කියලා තිබුණා එන්ජිම හොඳටම ගෙවිලා, ඒ නිසා එක්කෝ ෆුල් හදන්න වෙයි, නැත්තං අලුත් එන්ජිමක් තියන්න වේවි කියලා. එයා වෙන මිකැනික් කෙනෙක්ගෙන් අහන්න හිතුවෙත් නෑ. අන්තිමට එයා වාහනේ ගත්තු ගානටම වෙන කෙනෙකුට දීලා දාලා නිකං හිටියා.

ක්ලැසික් කාර් එකක් ගන්න යනකොට බලන්න ඕන දේවල් කියලා පොදුවේ කියන්න පුළුවන් දේකට තියෙන්නේ වාහනේ ලියකියවිලි ටික සහ බොඩියේ තත්ත්වය විතරයි. එන්ජිමේ තත්ත්වය කොහොමද කියලා බලන්න නම් මිකැනික් කෙනෙක් එක්ක යන්න. මම හොඳටම දන්නේ ෆොක්ස්වැගන් ගැන නිසයි මම ඒ ගැන විශේෂයෙන් කියන්නේ. ෆොක්ස්වැගන් එන්ජිමක් මුල ඉඳන් හදන්න ඕනේ නම් අවශ්‍ය බඩු සේරම ලංකාවේ තියනවා. ඔයාට මුදල් සහ කාලය කැපකරන්න පුළුවන් නම් සහ හොඳ මිකැනික් කෙනෙක් ඉන්නවා නම් එහෙම කරන එක සුළු දෙයක්. ඒ වගේම මිකැනික් කෙනෙක් එක්කන් ගිහිං බලලා ගත්තොත් ඔයාලට හොඳ දුවන කන්ඩිෂන් එකේ කාර් එකක් ගන්න පුළුවන් (මිකැනික් හොඳ විස්වාසවන්ත කෙනෙක් වෙන්න ඕන එක ඇත්ත. පන දෙන්න වගේ ඉඳලා ගාන කඩාගන්න දෙපැත්ත කන එවුන් අනන්තයි).

මේක අනික් ක්ලැසික් කාර් බොහොමයකටත් පොදු දෙයක්. පරණ වාහන වල එන්ජින් ගොඩගන්න ඕන තරම් ක්‍රම තියනවා. පාට්ස් නැත්තනම් ගොඩක් වෙලාවට පාට්ස් ලියවලා හරි දාන්න පුළුවන්. හැබැයි සමහර වාහන වල බොඩි පාට්ස් හොයන්න අමාරුයි. ඒත් ෆොක්ස්වැගන් වල නම් ඒ ප්‍රශ්නෙත් නෑ. ලංකාවේ ඕන තරම් බඩු තියනවා. පොදුවේ කියනවා නම් ක්ලැසික් කාර් එක්ක ජීවත් වෙන එක අමාරු දෙයක් නෙමෙයි. හැබැයි කාර් එකට ඔයාගේ ජීවිතේට සමීප වෙන්න පොඩ්ඩක් කල් දෙන්න.

ඊට පස්සේ තමයි කාර් පිස්සුව හැබෑම අරුත දෙසැම්බර් මාසේ උදේ හමන හුළඟක් වගේ කියාගන්න බැරි සතුටක් සීතලක් හදවතට මුහු කරන්න ගන්නේ...

අන්න එතන තමයි එපා වීම සහ බදාගැනීම අතර කෙස් ගහක වෙනස තියෙන්නේ...


www.facebook.com/CarPissuwa