වෑන් ඩෑම්

මම දැන් රේඩියෝ අහන්නෙම නැහැ. ඉස්සර උදේ හවා කොළඹ ආපු ගිය කාලේ නම් උදේට බස් එකේ රේඩියෝ එක ඇහුණා. හවසට මම හෑන්ඩ්ස්-ෆ්‍රී සෙට් එක කනේ ගහගෙන එනවා. 

දවසක දවාලක කොළඹ යන්න සෙට් වෙච්චි වෙලාවක බස් එකේ මොකක් හරි එෆ්. එම්. චැනල් එකක් දාලා තිබ්බා. සුපුරුදු විදිහට කෙල්ලෙකුයි කොල්ලෙකුයි ගොන් පාට් දදා කෝල් කර එවුන්ගෙන් අරවා මේවා අහනවා. 

එක මනුස්සයෙක් කතා කරපු වෙලාවක මුන් දෙන්නා ඇහුවා රස්සාව මොකක්ද කියලා. අර මනුස්සයා ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් ලු. කෙල්ල එක පාරටම ඇහුවා වැඩිය එළවන්න කැමති කාර්ද වෑන්ද කියලා. අර මනුස්සයා ගත් කටටම වෑන් කියලා කිවුවා. 

ඔය සංවාදේ මට හොඳට මතක හිටියා. මොකද කාර් එළවනවට වඩා මිනිස්සු වෑන් එළවන්න කැමති ඇයි කියන එක මට කවදාවත් තේරුණේ නැහැ. මේක වෑන් එළවන අයට හරි, වෑන් වලට කැමති අයට හරි කරන අපහාසයක් නෙමෙයි. සමහර විට මට මෙහෙම හිතෙන්නේ මම කවදාවත් වෑන් පාවිච්චි කරලා නැති නිසා වෙන්න ඇති. 

හැබැයි ටිකක් තාර්කිකව බැලුවොත් කාර් වලින් ගන්න පුළුවන් තෘප්තිය වෑන් වලින් ගන්න බැහැ කියන එක තමයි මගේ අදහස. වෑන් වල වේගෙන් යන එක භයානකයි. ලෝඩ් එකක් දාගෙන වේගෙන් යන එක තව ගොඩක් අයගේ ජීවිත අනතුරේ දැමීමක්. වෑන් වල වංගු ගන්න එක කාර් වල වගේ කරන්න බැහැ. වෑන් වල crumple zone මට සත පහකට ෂුවර් නැහැ. මම දන්න තරමින් 90 ගණන් වගේ කාලයක් එනකල් ආපු වෑන් සේෆ්ටි එක පැත්තෙත් හිතුවොත් බිංදුවයි. 

මම අවදානම් ගන්න කැමති නැති ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක්. තමන්ගෙයි අනුන්ගෙයි ආරක්ෂාව තහවුරු වෙන සීමාව ඇතුළේ කාර් වලින් ෆන් ගන්න පුළුවන් කියලා මම විශ්වාස කරනවා. හැබැයි මම හිතන විදිහට කාර් වල ෆන් එකේ සීමාව අපට ටිකක් දුරට ඇදගෙන යන්න පුළුවන්. වෑන් එහෙම බැහැ. අනික අපි වෑන් එකක් අරගෙන තනියම එළියට බහින්නේත් ගොඩක් කලාතුරකින්. මිනිස්සු කීපදෙනෙක්ගෙම ඉරණම තමන්ගේ අතේ තියෙනවා කියලා දැනගෙනත් මිනිස්සු ඉරි කපාගෙන ඉස්සර කරන්නේ කොහොමද කියන එක මට තේරුම් ගන්න බැහැ. 

මම ආයෙත් කියනවා. මම මේ උත්සාහ කරන්නේ වෑන් නරකයි කියන්න නෙමෙයි. මම මේ ට්‍රයි එක දෙන්නේ වෑන් වලින් මෙච්චර driving pleasure එකක් විඳින්න පුළුවන්ද කියන එක තේරුම් ගන්න. 

මගේ උද්දච්ච කම කොච්චරද කියනවා නම් මම ෆොක්ස්වැගන් එකේ T2 එකටවත් එච්චර ආසා නැහැ (ස්ප්ලිට් එකක් ලැබෙනවා නම් ගෙදර මිනිස්සුයි පූසෝ දෙන්නයි ඇර අනික් සේරම විකුණන්න ඉඩ තියන එක වෙනම කතාවක්). ෆොක්ස්වැගන් කොම්පැනිය Type 2 එක හැදුවේ බඩු ගෙනියන්න හොඳ ක්‍රමයක් හදන්න ඕනේ නිසයි. 

මේක නම් එවුවේ රුචිර අරවින්ද වෙන්න ඕනේ. මේ මාලදිවයිනේ.

ඔය අදහස ඉස්සරලාම පහළ වුණා කියන්නේ  නෙදර්ලන්තයට ෆොක්ස්වැගන් ආනයනය කරපු බෙන් පොන් (Ben Pon) කියන මනුස්සයට. එයා 1946 දී ෆොක්ස්වැගන් ෆැක්ටරියට ආපු වෙලාවේ ඒක ඇතුළේ බඩු එහාමෙහා ගෙනියන්න හදපු වාහන දැකලා, මේ වගේ එකක් හදලා විකුණන්න පුළුවන් නම් ඒක මිනිස්සු අතර ජනප්‍රිය වෙයි කියලා හිතුවාලු. මනුස්සයා 1947 අප්‍රේල් 23 වෙනිදා ඒ අදහස කටු සටහනක් බවට හැරෙව්වා කියලා කියනවා. 

බෙන් පොන් ඇඳපු කටු සටහන

ෆොක්ස්වැගන් පිස්සුව ගහපු අලුත මම ෆොක්ස්වැගන් වෑන් එකක් බලන්න ගියා. ලංකාදීපේ දාලා තිබුණා 'දිරුම් ස්වල්පයක් ඇත' කියලා. වැඩි දුරක නොවුණු නිසා මමයි කෞශියි තාත්තයි තුන් දෙනාම ඒක බලන්න ගියා. 

එදා තමයි මම දැනගත්තේ ස්වල්පය කියන්නේ අම්බානක/නැති නන්නත්තාර වෙන්න/ සොරි වෙන්න/ කෑලි හැලෙන්න වගේ යෙදුම් වලට සමාන පදයක් කියලා. 

වාහනේ නැචුරල් සන්රූෆ්. ඒ කියන්නේ දිරුම් අස්සෙන් අහස බලාගෙන කවි ලියන්නත් පුළුවන්. පෙට්‍රල් ටැංකිය තිබ්බේ නැහැ. බෝතලෙකින් පෙට්‍රල් එන්න සෙට් කරලා තිබ්බේ. වැඩි පරිස්සමට පෙට්‍රල් ටැංකිය ගලවලා තිබ්බා කියලා ඩීලර් කිව්වා. ඒක කෝ කියලා ඇහුවම වෙන ගෙදරක කිව්වා. ස්ටාට් කරන්න පුළුවන්ද ඇහුවම පුළුවන් කිව්වා. එහෙනම් ස්ටාට් කරමු කිව්වම මස්සිනා ස්ටාටර් මොටරේ ගලවන් ගියා කිව්වා. ඒ ඇයි කියලා ඇහුවම 'පොඩ්ඩක් ටියුන් කරන්න' කිවුවා. පොත්පත් නිරවුල් කිව්වා. බලන්න පුළුවන්ද ඇහුවම පොත්පත් ටික වෙන ගෙදරක කිව්වා. 

ඔය විදිහට වටිනා දේවල් ගොඩාක් අපි තුන්දෙනා එදා ඉගෙනගත්තා. 

මේ ඒ වෑන් එක නෙමෙයි

හැබැයි මොනවා වුණත් මම ඉස්සරලාම ඩ්‍රයිවින් පුරුදු වුණේ හයිඒස් වෑන් එකකින්. වර්ගේ, අවුරුද්ද මේ කිසිදෙයක් මට මතක නැහැ. මොකක් හරි හේතුවක් නිසා ඩ්‍රයිවින් සීට් එකට නැග්ග පළවෙනි වතාවෙම මට හිතුණා මේක හරියන කෙළියක් නෙමෙයි කියලා. අපේ අයියලා දෙන්නෙක් 'මල්ලි පාරට ගන්ඩෝ' කියා කියා මට ඩ්‍රයිවින් පුරුදු කරපු හැටි මම හැදිච්ච බීට්ල් එකක් නැහැදිච්ච ගෙදරක් ළඟ පාක් කළෙමි!  කියන ලිපියේ කතා කරලා තියනවා. ඒ නිසා මම ඒක මෙතන ලියන්නේ නැහැ. 

දෙවෙනි පාර මම වෑන් එකක් එලෙව්වේ මගේ පළවෙනි බීට්ල් එක ගන්න ගිය දවසේ. එදා මම පෙරුම් පුරාගෙන අපේ ටින්කරින් බුවාවයි ගෙදර අයවයි ඇදගෙන කාර් එක ගන්න ගියා. ටින්කරින් බුවාට වෑන් එකක් තියන නිසා කට්ටියව එක්ක යන්න තමයි මිනිහාව ඇදගෙන ගියේ. අනික මිනිහා එක්ක ගිහින් තමයි මම ඉස්සරලාම වාහනේ බලලා ආවේ. ලියකියවිලි කටයුතු ටික ඉවර වෙනකල් මට ඉවසිල්ලක් නැහැ කාර් එක පදින්න. ඔක්කොම ඉවර වෙලා වාහනේ එළියට ගත්තට පස්සේ ටින්කරින් බුවා හෙන සීරියස් මූණක් දාගෙන මට මෙහෙම කිව්වා. 

"මල්ලි, ඔයාට මේක එළවන්න බැහැ. අඩු ගානේ සයිඩ් කන්නාඩි දෙක වත් නැහැ නේ. මම මේක අරගෙන එන්නම්. ඔයා වෑන් එක අරගෙන කට්ටියත් එක්ක යන්න." 

මට දැන් ඌරු ජුවල්. අහන්න එක එක දේවල් කටට එනවා. එහෙන් වෑන් එකක් එළවන්නේ කොහොමද කියන එකත් මගේ ඔළුවට ආවා. 'තෝම නේද මේ කාර් එක හොඳයි, ගන්න' කියල මට කිව්වේ කියලත් අහන්න හිතුණා. ඒ වුණාට ඒ අවස්ථාව කොච්චර සංකීර්ණද කියනවා නම් මට ඒ කිසි දෙයක් අහන්න ගටක් ආවේ නැහැ. ඒ වෙනුවට මම බොහොම අහිංසක විදිහට මෙහෙම ඇහුවා. 

"මට කොහොමටවත්ම බැරි වෙයිද?" 

ටින්කරින් අයියා හිනාවෙලා පොරගේ වෑන් එකේ යතුර මගේ අතට දීලා බීට්ල් එක පැත්තට ගියා. මම මූණත් එල්ලගෙන, ගෙදර කට්ටියවත් ඇදගෙන වෑන් එකට ගියා. 

මගේ පරණ බීට්ල් එක ගන්නකොට තිබුණු විදිහ. මේ ෆොටෝ එක මහේෂ් වීරසිංහ ගත්තු එකක්.

ඒ කාලේ පොරට තිබ්බේ මැස්ඩා බොන්ගෝ එකක්. පොර ඕක අරන් අමු කට්ටක් කෑවා මට මතකයි. ඉස්සරලාම මොකද්දෝ මගුලක් කරන්න යද්දී එන්ජින් නොම්මරේ පොතට වඩා වෙනස් කියලා මාට්ටු වුණා. ඊට පස්සේ බොඩියේ දිරුම් මතුවුණා. දෙතුන් පාරක් එහෙ මෙහෙ ගෑවුණා. ඊට පස්සේ එන්ජිමට කෙළවුණා. අන්තිමට කෙළියා තාප්පෙට කියලා මිනිහා දුර හයර් එකක් යද්දී නින්ද ගිහින් වාහනේ ගහක වැදුණා. පොර මාස තුන හතරක් බේත් ගත්තා. වාහනේට මූණක් තියන්න වුණා. ඊටත් පස්සේ පොර ස්කූල් සර්විස් එකක් පටන් අරන් නන්නත්තාර වුණා. අන්තිමට ළමයි ටික පිටින්ම වාහනේ විකුණලයි නැවතුණේ. 

ආපහු අර බීට්ල් එක ගත්තු දවස ගැන කතාකරමු. වෑන් එකට නැග්ග වෙලාවෙම මට දැනුණේ අර ඉස්සරලාම ඩ්‍රයිවින් පුරුදු වෙන්න වෑන් එකකට නැග්ග වෙලේ දැනුණු හැඟීමමයි. එදා නම් අයියලා දෙන්නා වත් ළඟින් හිටියා. මෙදා පාර හිටියේ කෞශියි තාත්තායි. ඒ කියන්නේ වාහනේ එළවන්න ඉන්නේ මම විතරයි. ගැළවෙන්න පොටක් නැහැ. මම හෙමින් හෙමින් වාහනේ පාරට අරගත්තා. 

අවුරුදු ගාණක් ලාන්සර් බොක්ස් එකක් එලවලා පුරුද්ද තිබුණු මට දැනුනේ නිකං බැරල් එකක් උඩ ඉඳගෙන ඉන්නකොට මොකෙක් හරි බැරල් එක වීල්බැරෝ එකක තියලා තල්ලු කරගෙන යනවා වගේ හැඟීමක්. 

සිග්නල් ආම් එකක් තිබ්බේ නැහැ. ස්විච් එක හොයාගන්න බැරිවුණා. අන්තිමට වමට සිග්නල් දාගෙන ගෙදරට එනකල්ම ආවේ. ගියර් පැටලෙනවා. පැඩ්ල් පොසිෂන් එක අපහසුයි. මූණ හේත්තු කරන්න පුළුවන් කියලා අමතක වෙන නිසා ඉස්සරහ වාහනෙයි වෑන් එකයි අතර හැම තිස්සෙම හෙන ගැප් එකක් හිටිනවා. ස්ටියරින් එක ලාන්සර් එකේ වගේ responsive නැහැ. හරියට පොඩි එකෙක් නෙට් එකක රෝදයක් උකුලේ තියාගෙන බ්රූම් බ්රූම් ගගා කරකවනවා වගේ මට හිතුණේ. වංගු ගන්නකොට කාර් එකේදී දැනෙන ජොලිය වෙනුවට මට දැනුණේ පාන් ගෙඩියක් පෝරණුවක් ඇතුළට විසික් කරනවා වගේ ෆීලින් එකක්. ඩීසල් එන්ජිමේ සද්දේ හරියට උගුර බැරැන්ඩි වෙච්චි ඕපදූප කාරයෙක්ගේ වගේ... 

ජීවිතේට අහලා නොතිබ්බ පරුෂ වචන මගේ හිතට නැගුණා... 

එළවන්න පුරුදු කෙනාට වෑන් එක එහෙම දැනෙන්නේ නැතුව ඇති. මගේ බීට්ල් එක මම වෙන කාටහරි එළවන්න දුන්නොත් (වරෙල්ලකෝ බලන්න ඉල්ලගෙන!) ඒ එළවන කෙනාත් මේ වගේ දේවල් කියාවි. ඒ නිසා වෑන් එක එක්ක මට ගැටලුවක් නැහැ. 

ඒත් වෑන් නම් එපාමයි කියලා හිතුණා. 

ටින්කරයාගේ ගෙදර ගාවට ගෙනත් වාහනේ අයීනටම කරලා පාක් කරලා මම වාහනෙන් බැස්සා. බීට්ල් එක එළවගෙන අර මනුස්සයා එනකල් ආයේ වෑන් එක දිහා බැලුවේවත් නැහැ. 

ඉස්සරලාම බීට්ල් එක අතට ගත්තු වෙලාවේ මට හිතුණා අර මනුස්සයා කියපු දේ ඇත්ත තමයි කියලා. ඒක 1959 අන්තිම හදපු බීට්ල් එකක්. හොඳට දිරලා තිබ්බේ. 1980 ලාන්සර් බොක්ස් එකක් එළවලා ඊට පස්සේ 1959 restore නොකරපු  බීට්ල් එකක් අතට ගන්නවා කියන්නේ පෞද්ගලික ආයතනයක ඉඳලා රජයේ ආයතනයකට ගියා වගේ වැඩක්. අපිට ඕන විදිහට නටන්න තියා හැරෙන්න වත් බැහැ. කාර් එක අපිව තඹේකට මායිම් කරන්නේ නැහැ. අඩු ගානේ පුරුදු වෙනකල් කාර් එකට ඕන විදිහට ඕනේ අපි නටන්න. 

හැබැයි එහෙම වෙලත් මට හිතුණේ නැහැ මීට හොඳයි වෑන් එකක් එලෙව්වා නම් කියලා. වාහනේ පේන්ට් එක කරලා ඉලෙක්ට්‍රිකල් ටික චෙක් කරගන්න කියලා ඉස්සරලාම පාරට ගත්තු පළවෙනි දවසෙත් මට හිතුණා වෑන් එකක් නොගත්තු එක කොච්චර හොඳද කියලා. 

ඊට පස්සේ දවසක් ඔය ටින්කරයා අසනීප වෙලා මම මිනිහගේ වෑන් එක එලෝගෙන මිනිහව දොස්තර කෙනෙක් ගාවට එක්කගෙන ගියා. එතකොට තිබුණේ අර වෑන් එක නෙමෙයි, මට මතක විදිහට නිසාන් එකක්. ඒකෙත් නම, වර්ගේ, පැටිකිරිය මොකුත් මට මතක නැහැ. වෑන් එක වෙනස් නිසා මේක වෙනස් අත්දැකීමක් වේවි කියල මට වාහනේට නගිනකොට හිතුණා. 

Nope...! 

එදා මම හිතාගත්තා ජීවිතේ කවදාවත් කිසිම හේතුවක් උඩ වෑන් එකක් ගන්නේ නැහැ කියලා. තාත්තා අසනීප වෙලා හිටපු දවස් වල නම් මට එයාව ඉස්පිරිතාලේ එක්ක යන්න වෑන් එකක් ගන්න හිතිලා තිබ්බා. නමුත් ඒක හරියන වැඩක් නෙමෙයි කියලා පස්සේ තේරුණා. 

ඒ නිසා කවදාවත් මම වෑන් එකක් ගන්න එකක් නැහැ. ඒ වෑන් එක්ක තියන තරහකට නම් නෙමෙයි. දැන් වෑන් හරි දියුණුයි කියලා මම දන්නවා. ඉඳලා හිටලා තායිලන්තේ බැංකොක්වල ඇවිදින්න යනකොට මම දකිනවා ඒ මිනිස්සු වෑන් ලස්සනට මොඩිෆයි කරලා තියන හැටි. ෆයිබර් පොල්කටු බොඩිකිට් නෙමෙයි, ගානට මිම්මට කරපු මොඩිෆිකේෂන්. එතකොට මම ඒ වෑන් දිහා හැරිලා බලන අවස්ථාවලුත් තියනවා. ඒත් ඕවා අර ඇසිල්ලකින් නැගී අතුරුදන් වී යන චූන් තමයි. 

ජපානේ වෑන් අයිතිකරයෙකුට පිස්සු තදවුණු අවස්ථාවක්

 

මගේ යාළුවෝ ගොඩක් දෙනෙක් පාවිච්චි කරන්නේ වෑන්. මට බ්ලොග් ලෝකෙට පාර පෙන්නපු අමිල ලියනාරච්චි පදින්නේ වෑන් එකක්. මගේ හොඳ යාලුවෙක් වෙන රුචිර අරවින්ද ලංකාවේ ඉන්නකොට ගමන් බිමන් යන්නේ වෑන් එකක. මම හිතන්නේ සජිත් සමරවීරත් වෑන් එකක් ගන්න හිතන් ඉන්නවා. කාර් පිස්සුවට නිතර සපෝට් එක දෙන අපේ පොඩි මල්ලියා කලිඳු ඩිලංක නිදාගන්නෙත් වෑන් එක තුරුල් කරගෙන. මිනිහා හැම තිස්සෙම මගේ වෑන් විරෝධයට නක්කලේ දාන නිසා තමයි මම මේ ලිපිය ලියන්න හිතුවේ... 

මම වෑන් වලට ආසා නැහැ. නමුත් වෑන් කියන්නේ හරි අපූරු නිර්මාණයක්. වෑන් වලින් ලැබෙන ප්‍රයෝජන වලින් සීයෙන් පංගුවක් කාර් වලින් ලැබෙන්නේ නැහැ කියලා මම පිළිගන්නවා. 

හැබැයි වාහන පිස්සුව කියන්නේ වාහන වලින් ප්‍රයෝජන ගන්න එකට නෙමෙයි.... 


www.facebook.com/CarPissuwa 


පසු සටහන: 

1. ලිපියේ කීප තැනකදීම කිව්වා වගේ මේක වෑන් වලට හරි වෑන් වලට ආසා කරන අයට හරි අපහාස කරන්න ලියපු එකක් නෙමෙයි. නමුත් දවස් දෙකතුනකට පාරක් කවුරුහරි මගෙන් අහනවා, මම වෑන් වලට කැමති නැද්ද කියලා. අදින් පස්සේ අන්තර්ජාලය හරහා මගෙන් ඔය ප්‍රශ්නේ අහන ඕනෑම කෙනෙකුට මම කරන්නේ මේ ලින්ක් එකක් යවන එකයි. 

2. මේ ෆොටෝ එක්කෝ කාර් පිස්සුවට ලැබුණු ඒවා. නැත්නම් මම ගත්තුවා. කට්ටිය එවපු ෆොටෝ සැලකිය යුතු කාලෙකට කලින් එවපු ඒවා නිසා ෆොටෝ එවපු අයගේ නම් මතක නැහැ. ඒ ගැන සමාවෙන්න. පුළුවන් නම් ෆොටෝ එවපු අය තමන් එවපු ෆොටෝ එක ගැන කියලා පොඩි කමෙන්ට් එකක් දාලා යන්න.