බොන්ෆයර් හාට්

 

ඔබේ මුව රිවෝල්වරයකි 
අහසට උණ්ඩ විදින 
ඔබේ ආදරය සොල්දාදුවෙකි 
මියෙන තුරා ළැදිව සිටින 

ජේම්ස් බ්ලන්ට් ගේ ගිනිමැල හදවත ඇවිලෙන්න ගන්නේ එහෙමයි. 

People like us—we don’t
Need that much, just some-
One that starts,
Starts the spark in our bonfire hearts

සින්දුවේ මේ කොටසට එනකොට, ඒ වෙද්දී නිදිමතින් ලාවට පියවෙමින් තිබුණු මගේ ඇස් ආපහු පොඩි කික් එකක් එක්ක දැල්වෙන්න ගන්නවා.  (මේ කොටස පරිවර්තනය නොකර තියන්නේ මේක සිංහලේට කෙළින්ම දාන්න බැරි නිසා. එහෙම වුණොත් ඒක ජේම්ස් බ්ලන්ට් ට වගේම සින්දුව ලියන්න දායක වුණු අනික් කෙනා වෙන රයන් ටෙඩර් ටත් කරන අසාධාරණයක්). අන්තිමට ඊට පස්සේ තුන හතර වෙනකල් නින්ද යන්නේ නැතුව මම ජේම්ස් බ්ලන්ට් ටයි, මිනිහගේ හත්මුතු පරම්පරාවටයි, පාරේ පූසෙක් ගියත් මැරිච්චි බින් ලාඩන්ව දැක්කා වගේ බුරන ආනන්ද අයියගේ ගරාජ් එකේ කළුවටයි බැන බැන ඇඳේ පෙරළි පෙරළි ඉන්නවා...

මම සාමාන්‍යයෙන් සින්දු අහන්නේ රාත්‍රියේ මධ්‍යම යාමය පැන්නට පස්සේ. දවසේ මෙහෙවර ඉවර කරලා මම ටිකක් වෙලා යනකල් කාර් වීඩියෝස් මොනවා හරි බලනවා. ඊට පස්සේ ඒ වෙනකොට ඔළුවේ කැරකෙමින් තියන සින්දු ටිකක් අහලා නිදාගන්නවා. මේක දැන් නවත්තගන්න අමාරු පුරුද්දක් වෙලා. පහුගිය දවසක කතරගම ගිහින් කාමර නැතුව කට්ටියටම එක කාමරේ ඉන්න වුණු වෙලාවේ පවා මම නිදාගත්තේ පගානි සොන්ඩා එක ගැන හෝ ලෝටස් එලීස් එකක් ගැන වීඩියෝ එකක් බලලා. මගේ බහුබූතත්වය ගැන දන්නා නිසා කවුරුවත් මගෙන් මොකුත් ඇහුවේ නැහැ. ආපහු එන ගමනේදී මම ජපන් ඇල්ටෝ කටුවක් පානදුරේට එනකල් එළවන් ආවා. Kei Car ගැන මගේ තිබුණු මාරාන්තික විරෝධය ටිකක් අඩුවුණේ ඊට පස්සේ. ඒ කතාව පස්සේ කියඤ්ඤං, බැණුම් අහන්න බලාගෙන...

මට ජේම්ස් බ්ලන්ට් ගේ 'බොන්ෆයර් හාට්' එක කනට වැටුණට පස්සේ ඒක සෑහෙන කාලයක් මගේ ඔළුවේ ප්ලේ වෙවී තිබුණා. ඒ හැම වෙලාවකම බයික් ගැන පුංචි ආසාවක් නිකං අර ලයිට් ගිය වෙලාවක විතරක් දැල්විලා අනික් වෙලාවට කාටත් අමතක වෙලා කොහෙහරි මුල්ලකට තල්ලු වෙන හිච්චි ඉටිපන්දමක් වගේ ලාවට දැල්වුණා. 

මම බයික් පිස්සෙක් නෙමෙයි. බයික් ගැන කියෝනකොට මගේ යාළු බයික් පිස්සෝ හැමතිස්සෙම පාවිච්චි කරන quote එකක් තමයි Half the wheels, twice the fun කියන එක. ඒ කියන්නේ කාර් එකකට සාපේක්ෂව රෝග ගාන දෙකෙන් පංගුවයි, ආතල් එක දෙගුණයයි කියන එක. නමුත් මම ඒකට කියන්නේ Half the responsibility, double the stupidity කියලා. ඒ කියන්නේ වගකීම භාගයයි, ගොන්කම දෙගුණයයි කියන එකයි. එහෙම කියන්නේ පාරේ යනකොට බයික් කාරයෝ කරන අනන්ත ගොන් වැඩ දකින නිසා. උන් වමෙන් ඉස්සර කරනවා, පේමන්ට් එක දිගේ යනවා, ටැෆික් ලයිට් වලදී සිග්සැග් ක්‍රමේට යනවා, නවනවා, ගස්සනවා, පද්දනවා, කෙල්ලෝ දැක්කම ඉස්සරහ රෝදේ උස්සනවා, ඊට පස්සේ වැටිලා පීචං වෙනවා, වටේ ඉන්න කොල්ලෝ බයික් එක උස්සලා කෑලි ටික අහුලලා කණට කොඳුරලා චාටර් නොවී පලයන් කියලා යවනවා (මේක ජපුර කැම්පස් එක ගාවදිද කොහෙද ඇත්තටම වුණු දෙයක්), ඒ වුණාට ලජ්ජා නැතුව ආයෙත් ඒ දේ ම කරනවා. 

නමුත් මේ පල්සර් අරන් ඩර්ට් බයික් කියලා හිතාගෙන පදින, ට්‍රේලර් බයික් අරන් බටකොළ ආච්චිගේ කොස්ස කියලා හිතාගෙන වනන මානසිකත්වෙට එහා ගිය බයික් සංස්කෘතියක් තියනවා කියලා මම නොදන්නවා නෙමෙයි. බොන්ෆයර් හාට් වගේ දේවල් දකිද්දී මට ඒවා මතක් වෙනවා. අභියෝගය තියෙන්නේ Hells Angels වගේ කෙහෙල් ලෙලි පෑගිලා වැටෙන්නේ නැතුව සැබෑ බයික් සංස්කෘතිය ඇතුළට යන එකයි. Biker Gangs කියන්නේ මාර සංකීර්ණ සංස්කෘතියක්, ඒක දිහා පිටින් බලන්න එපා කියලා අනන්තවත් කට්ටිය මට කියලා තියනවා. නමුත් ඕක පොතු ගහගෙන පොතු ගහගෙන ගියාම අහුවෙන ඇටේ තමයි තමන්ගේ ආරක්ෂාවට ගැන්සියක් හදාගැනීම හෝ ගැන්සියකට සෙට් වීම කියන සරල paranoid reaction එක කියලයි මට නම් හිතෙන්නේ. ඌරෝ එන්නේ රංචු පිටින්, සිංහයා එන්නේ තනියම කියලා (දෙමළ චිත්‍රපටියක දෙබසක්) අපේ නසාර් ඉස්සර නිතර කියනවා මට මතකයි. හැබැයි ඉතින් ඒක මගේ පුද්ගලික අදහස.


බයික් සංස්කෘතිය ගැන කිව්වාම කාටත් එකපාරටම මතක් වෙන නමක් තමයි හාලි ඩේවිඩ්සන්. බොන්ෆයර් හාට් එකේ මියුසික් වීඩියෝ එකේදී ජේම්ස් බ්ලන්ට් පදින්නේත් හාලි ඩේවිඩ්සන් ස්පෝට්ස්ටර් එකක් ලු (පරණ එකක් නෙවෙයි, අලුත් එකක්). එතකොට බයිකර් ගැන්සි කිව්වත් මතක් වෙන්නේ හාලි ඩේවිඩ්සන්. හාලි ඩේවිඩ්සන් කියන්නේ බයික් පිස්සන්ගේ සනී ලියෝන්!

නමුත් ඇත්තටම මගේ හිතේ බයික් ගැන ආසාව දල්වපු මුල්ම බ්‍රෑන්ඩ්ස් දෙක ඇවිල්ලා Indian සහ Royal Enfield. ඉන්ඩියන් කියන්නේ ඇමරිකානු බයික් කොම්පැනියක නමක්. Indian Chief එක තරම් මගේ සැඟවුණු බයික් ආසාව දල්වන වෙන බයික් එකක් නැති තරම්! 2012 දී BMICH එකේ තිබුණු මෝටර් ෂෝ එකේදී ඉන්දියන් චීෆ් එකක් මතුවෙලා තිබුණා. එදා ජගුවර් E-Type එකක්, ස්ප්ලිට් බීට් දෙකතුනක් සහ ඔස්ටින් හීලි දෙකෙතුනක් තිබුණු නිසා මට මේක ෆොටෝ ගන්නවා වත් මතකයක් නැහැ. නමුත් ෆොටෝ ටික ෆේස්බුක් එකේ දාපු ගමන් අපේ බයික් පිස්සා වන තිළිණ අන්තර්ජාලයේ ඉඳන් ගෝත්‍රික විලාපයක් දාගෙන කොමෙන්ටු අංශයට කඩා පැන්නා. එතකොට තමයි මට තේරුණේ මට රත්තරන් බිස්කට් එකක් මිස් වෙලා කියලා. 

1901 ඇමරිකාවේ මැසචුසෙට්ස් වල පටන් ගත්තු මේ ඔරිජිනල් කොම්පැනිය දැන් නැහැ. ඒ වගේම සමාගමේ නම අතින් අතට ගිහින් ඉවරයි. දැනට මේකේ අයිතිය තියෙන්නේ Polaris Industries කියන සමාගමට. එයාල මේක ගත්තේ 2011 දී. දැන් එයාලා Indian නම යටතේ බයික් වර්ග කීපයක්ම මාකට් එකට දාලා තියනවා. මේ බයික් ලස්සන බව ඇත්ත. අනික් අතට බයික් වල සෞන්දර්ය ආශ්වාදන මනෝභාවයන් මට නැතිවෙන්න පුළුවන් (සරලව කියනවා නම් බයික් එකක් දැක්ක ගමන් ඒක පට්ටද චාද කියලා කියන්න මම දන්නේ නැහැ). නමුත් මගේ හිත මේ පහළින් තියන බයික් එකට ඇදුණා. හැබැයි ඔරිජිනල් ඉන්දියන් චීෆ් එකක් දෙනවා කිව්වොත් මම මේක පෙරළලා දාලා දුවගෙන යනවා!

අනික් අතට බැලුවොත් රෝයල් එන්ෆීල්ඩ් එක මේ වෙද්දී ඉන්දියානු කොම්පැනියක්. අලුත් පරම්පරාවේ බයික් පිස්සන්ට කිව්වම මම රෝයල් එන්ෆීල්ඩ් වලට ආසයි කියලා, උන් මට බනිනවා මම ඉන්දියානු ජරාවල් උඩදානවා කියලා. උන්ගේ half the brain නිසා මම කතාකරන්න යන්නේ නැහැ (සමහර ඔරිජිනල් රෝයල් එන්ෆීල්ඩ් මෝටර් සයිකල් 1955 ඉඳන් 1960 දක්වා ඇමරිකාවේදී Indian කියලා rebadge කරලා විකිණුවාලු). 

මොනවා කළත් ඉන්දියන් චීෆ් එක ගැන මගේ හිතේ තියන ආසාව සැරින් සැරේ මතුවෙන්නේ හරියට පන්සල් වත්තට බලු පැටවු පහළ වෙනවා වගේ. ඉන්දියන් චීෆ් එකක් දැක්කම මට හොඳ සැර කොච්චි කරලක් මතක් වෙනවා. ඉන්දියන් චීෆ් එක ගැන මේ තියන තණ්හා ආශා ඔලොගුව නිසා ඔන්න 1946 චීෆ් එකක specs list එකකුත් දානවා. (දවසක හිතුණොත් Indian එකේ මෝටර් සයිකල් ගැන වෙනම ලිපියක් ලියනවා).

Engine: 1205cc (73.62 cu in; 3.25x4.4375in) sidevalve 42-degree V-twin
Power Rating: 40 hp
Transmission: 3 speed gearbox; 4-speed optional
Chassis: single tube
Wheels: wire 4.50x18in; 5.00x16 optional
Suspension: (front) girder forks; (rear) coil compression
Weight: 550lb
Maximum Speed: 85 mph 

අපේ තාත්තා බයික්වලට සෑහෙන ආසාවෙන් හිටියා. එයා බයික් එකක් දෙනවා කියපු නිසාම රස්සාවල් වලට ගියපු අවස්ථාවල් තිබුණා මට මතකයි. ඒ නිසා දවසක මට පුළුවන් කාලෙක එයාට බොහොම ගාම්භීර පෙනුමක් තියන, 1960 ගණන්වල වගේ ආපු, සයිලන්සරෙන් මූණ බලන්න පුළුවන් සහ ලයිසන්ස් ප්ලේට් එකෙන් පොල් බිඳින්න පුළුවන් ජාතියේ පරණ BMW බයික් එකක් අරන් දෙන්න මට ආසාවක් තිබුණා. මට ඕන වුණේ එයා වෙනුවෙන් ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම restore කරන්නයි. අලුත් බයික් එකක් ගෙනාවම එයාගේ මූණේ තිබුණු සන්තෝසේ මගේ මතකයෙන් කවදාවත් යන්නේ නැහැ. එයා එතකොට ඒ බයික් එකට නගින්නේ කවදාවත් වචනෙකින් නොකීව සතුටකින්. හැබැයි එයා කවදාවත් බයික් වල විස්තර කතා කළේ නෑ. බයික් පදින්න හෝ බයික් හදන්න කාලය ගතකළේ නෑ. හැබැයි වැඩට යන එන අතරේ බයික් එක පදින එක එයාට ඉස්සර ලොකු සතුටක් වුණා. එයා ටිකක් හරි අමාරුයි කියන්න ගත්තේ අන්තිම අවුරුද්දේ වගේ.

කොහොම වුණත් ලංකාවේ පරණ බයික් එකක් restore කරනවා කියන්නේ මම දන්නා තරමින් බීට්ල් එකක් හදනවා වගේ ලේසි වැඩක් නෙමෙයි. බීට්ල් එකකට අඩු තරමින් අමතර කොටස් හොයන්න අමාරුවක් නැහැ. 1300 සහ ඊට ඉහළ බීට්ල් හදන එක (සාපේක්ෂව ගත්තොත්) මාළු පාන් කනවා වගේ ලේසි වැඩක්. හැබැයි බයික් එහෙම නැහැ. සමහර කෑලි ගෙන්නන්න වෙනවා. සමහර කෑලි විශේෂයෙන් හදන්න වෙනවා. බයික් ගැන මළපොතේ අකුරක් නොදන්න මට ඕක හෙන ගේමක් වෙන බව මම නොදැන හිටියා නෙමෙයි. අතේ මිටේ මුදල් ටිකක් ගැවසෙනකල් මම කල්යල් බලබලා හිටියේ ඒකයි. 

2013 ජූලි මාසේ මෝටර් මැගසින් එකේ ලිපියක් ගියා 1947 Triumph Speed Twin බයික් එකක ෆුල් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ගැන. නොම්මරේ CN. අයිතිකාරයා අජිත් ප්‍රනාන්දු. Restore කරලා තිබුණේ ලාල් සහ ඉසුරු ජයසූරිය. මේකේ තියෙන්නේ Vertical twin cylinder, air cooled, 4 stroke, overhead valve, dry sump, pre-unit construction, 498cc එන්ජින් එකක්. ගියර් බොක්ස් එක dry clutch, 4 speed, chain final drive. මේක දැක්කම මට කොහොම හරි වැඩේ ඉක්මන් කරන්න ඕනේ කියලා හිතුණා. 

නමුත් 2014 දී තාත්තා ඇස්දෙක පියාගත්තා. අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන හිටපු අම්මා, තාත්තාගේ ඔෆිස් බයික් එක ආපහු ගෙනියන්න ආපු දෙන්නා බයික් එක ස්ටාට් කරනවා ඇහිලා කෑගහලා ඇඬුවා. 

එදා ඉඳන් බයික් ගැන හිතෙන් අමතක කරන්න උත්සාහ කළත් මොනවා හරි දෙයක් නිසා ඕක ආපහු මතුවෙනවා. මගේ හොඳ යාලුවෙක් තමයි අර කලින් කියපු, බයික් දැක්කාම නිකං කුප්පමේනිය දැකපු පූසෙක් වගේ හැසිරෙන තිළිණ. ඌ බඩගිනි වුණාම ගරාජ් එකට ඇවිත් බයික් එක ලෙවකාලා පෙට්‍රල් ටිකක් බීලා ආපහු ගෙට යන එකෙක්. ඒ නිසා උගේ ෆේස්බුක් එකවුන්ට් එකේ මොකක් හරි ලබුගෙඩියක් දැක්කම ආපහු මාව බයික් ලෝකෙට ටිකක් හරි ඇදෙනවා. හැබැයි ඉතින් ටිකක් දුර ඇදිලා යද්දී මට පියවි සිහිය එනවා. එතකොට මම බීට්ල් එක හරි මයිනර් එක හරි අරන් කොහෙ හරි වටයක් ගහලා එනවා. බයික් පිස්සුව පැනඩෝල් ගැහුවා වගේ නැතුව යනවා. 

හැබැයි තව එකෙක් ඉන්නවා, කේ.සී. කියලා. පොරගේ නම කසුන් චාමර. අපි කිව්වේ කේ. සී. කියලා. ඉස්කොලෙ යාලුවෙක්. මම ඌට කිව්වේ කුණ්ඩල කේසී කියලා. පොර දැන් බයික් පිස්සෙක්. හැබැයි තිළිණ වගේ බයික් එක්ක අහවල් එක කරන්නේ නැහැ. ඒ නිසා ජේම්ස් බ්ලන්ට් ගේ ගිනිමැල හදවතේ රස්නේ ටිකක් තදට වැදිච්චි දවසක කේසීගෙන් මැදහත් උත්තරයක් ගන්න බලාගෙන මම ඌත් එක්ක ෆේස්බුක් චැට් එකක් ඇදගත්තා. 

අන්තිමට චැට් එක අවසන් වෙද්දී මම දැනගත්ත ප්‍රධාන කරුණ තමයි බයික් නිසා දැනටමත් මේ අවුරුද්දේ 600 කට වැඩි පිරිසක් එලෝ ගිහින් කියන එක. ඉතිං ඕක වැරදිලා වෙන කතාවක් අස්සේ කෞශිට කියවුණා කියහන්කෝ........!

කොහොම වුණත් පරණ බයික් එකක් සම්පූර්ණයෙන්ම restore කරන්න තියන ආසාව මගේ හිතෙන් යන්නේ නැහැ. BMW R68 කියන්නේ මට එහෙම ශෘංගාර මධුලෝල ජීවන ආසාවක් තියන බයික් එකක්. මේකේ තියෙන්නේ BMW 268/1 OHV air-cooled flat twin එන්ජිමක්. පවර් එක 35 hp. 1955 ඉඳන් 1960 වෙනකල් ආපු මේ බයික් එකේ ටොප් ස්පීඩ් එක පැයට කිලෝමීටර් 169ක්. 

එහෙම තවත් එකක් තමයි Ariel Huntmaster එක. 1954 ආපු මේකේ එන්ජිම ඇත්තටම BSA A10  එන්ජිම. ඒක 646cc overhead valve verticle twin එන්ජිමක්. ගියර් බොක්ස් එක positive stop foot control තියන 4 speed එකක්. මේකේ රතු පාටින් ආපු බයික් එකට මට පුදුම ආසාවක් තියනවා. මම දන්නේ නෑ හේතුව. ඊට අමතරව Ariel Cyclone එකටත් මම හරිම ආසයි. 

මම ඇවිල්ලා 1950 ගණන්වල ස්ටයිල් එකේ කිට් එකක් ගහලා, සයිමන් නවගත්තේගම තොප්පියක් දාලා, බෙටන්ස් සපත්තු දෙකකට බැහැලා, සිල්වර් පටි තියන ඩුප්ලිකේට් ඔරලෝසුවක් බැඳලා, දාහට අඩුවෙන් ගත්තු සන්ග්ලාස් දෙකක් හරි, නැත්තං ඇස් දොස්තරට වැඳලා ඉල්ලගත්තු සෝබන කන්නාඩි දෙක හරි දාගෙන, බයික් එක පාරේ වම් පැත්තේ අයිනට කරගෙන, මාව පහුකරගෙන යන හැමෝගෙම මූණු බලබල බයික් පදින්න කැමති කෙනෙක්. 

ඒත් මට ලයිසන් නෑ. බයික් පදින්නත් බෑ... 

හැබැයි මගේ හදවතෙත් ගිනිමැලයක් ඇවිලෙනවා. 

This world is getting colder.
Strangers passing by
No one offers you a shoulder.
No one looks you in the eye... 

පසු සටහන: 
1. තාත්තා ජීවතුන් අතර හිටියා නම් අදට (2016 අගෝස්තු 01) එයාට අවුරුදු 60 ක්. අද එයාගේ උපන් දිනේ. එයාට බයික් ගැන සංකීර්ණ ආසාවක් තිබුණු නිසා සහ එයාට බයික් එකක් හදලා දෙන ආසාව ඉෂ්ට කරගන්න මට බැරිවුණු නිසා, මේ ලිපිය අද දවසේ පළකරන්න මම හිතාගත්තා. 

2. බයික් ගැන ආසාව ටිකක් හරි තිබ්බට බයික් ගැන මෙහෙමවත් ලියන්න අදහසක් තිබ්බේ නැහැ. මේ වක්කඩට මාව ඇදලා දැම්මේ පත්තර මල්ලි සහ ඩූඩ් අයියා. උන් දෙන්නා නිසා තමයි මම ආපහු ඉඳහිට හරි බයික් ගැන හොයන්න ගත්තේ. කෞශි මට ගෙනත් දීලා තිබුණු පරණ බයික් මැගසින් එකකුත් මේ ළඟදී මම මුල ඉඳන් අගටම කියෙව්වා. එම්බා ඩූඩ සහ පත්තරය, තොපේ පැරණි යතුරු පැදි උන්මාදය දෙගුණ තෙගුණ සිවුගුණ පංචගුණ වේවායි මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙමි! 

www.facebook.com/CarPissuwa