'බොනට් අරින් ඩෝන් පුතා'

සාමාන්‍යයෙන් අපි කාර් එකක් හොයන්න ගන්නකොට අපේ හිතවත්තු/නෑදෑයෝ/ඔෆිස් එකේ උන්/බස් හෝල්ට් එකේදී අපිව බලෙන් කතාවට ඇදගන්න උන්/වෙන්ඩ තරහකාරයෝ/සංසාරයේ කොතැනක හරි අපෙන් සූදුරු ඇටේක විතර වැරැද්දක් වෙලා ආත්මයක් ආත්මයක් ගානේ අපට ගේම දෙන්ඩ පතාගෙන ආපු එවුන් ඇතුළු හැම දෙනාම වගේ කියන දෙයක් තියනවා.

"අන්න අර අහවල් පැත්තේ ඔය ජාතියේ කාර් එකක් ගියා මෙන්න මේ ගානට... අපරාදේ... දැනගත්තා නම් කලින් කියනවා... කොහෙද ඉතිං...අපට කෝල් එකක් වත් දෙනවය..."

ඔන්න ඔය වෙලාවට අපේ හිතට එන්නේ මෙරුවෙක් දැක්ක පූසෙකුට දැනෙන හැඟීම වගේ හැඟීමක්. අවුරුදු දාස් ගාණක් ගෙවල්වල හැදිලා මට්ටම් වෙච්චි ජාන තියන පූසා හොඳට දන්නවා ඔය මෙරුවා අල්ලගත්තා කියලා හූනු නැට්ටක තරම් වත් වැඩක් නෑ කියලා. ඒ වගේම අවුරුදු ලක්ෂ ගාණකට කලින් කාන්තාරේ අහුවෙන අහුවෙන මැස්සා කකා යන්තං බඩ පුරෝගෙන හිටපු කාලෙන් ඉතුරු වෙච්චි ජාන මංචාඩියක් විතරත් උගේ ඇඟේ තියනවා. ඒ නිසා ඔන්න ඔහේ ඕන හූනු නැට්ටක් කියලා පූසා මෙරුවට පනිනවා.

අන්න ඒ වගේ තමා අපිත්... ඔහොම කාර් එකක් තිබ්බේ නෑ, ඕක ඔය යක්කු එක්කෝ කියන්නන් වාලේ, එක්කෝ තව ටිකක් කතාව දිග්ගස්ස ගන්න, එහෙමත් නැත්තං අර සාංසාරික රිටර්න් එකේ මේ ආත්මේ වාරිකේ පොලිය එක්ක දුන්නා කියලා හිත යටින් සන්තෝස වෙන්න කරන වැඩක් කියලා අපි දන්නවා. ඒත් එදාට අපි බස් එකේ ගෙදර යන්නේ හිටගෙන යන ගමන් හරි අර කාර් එක අරගෙන මලකඩ සූරසූර 'අපේ ජීවිතේම යකඩ බ්‍රෝ' වගේ මොකක් හරි පොර ටෝක් එකක් එක්ක ෆේස්බුක් එකේ  ෆොටෝ දාන හැටි හිතිං මවාගෙන.

මටත් වුණේ ඕකම තමා...

දවසක් නෑදෑ කෙනෙකුගේ ගෙදර ගිහින් කතා කරකර ඉන්න වෙලාවක මම මේ මනුස්සයට නිකමට කිව්වා, මම බීට්ල් එකක් ගන්න හොයනවා කියලා. ඒක කිව්වා විතරයි අර හාදයා ඉන්දිකා උපමාලි ඔපෙරා සින්දු කියනවා වගේ වොයිස් එකක් හදාගෙන මෙන්න මෙහෙම කියාපි.

"හායියූ...අපරාආආආආආදේ... මේන්න මේන්න මේන්න මේ ළඟ තැනක ඔන්න ඔයින් කාර් එකක් තිබිලා හෙන අඩුවට ගියා. මට කියලා තිබ්බා නං මම කෝල් එකක් දෙනවා නේ..."

ඔන්න මගේ හිත යට පුරු පුරු ගගා නිදියන් හිටපු අර ප්‍රාග් ඓතිහාසික පූසා අවදි වුණා.

"වෙන දන්න ඒවා එහෙම මොකවත් නැතෙයි?" මම පෙට්‍රල් සුවඳට උඩු හුළඟ ඉව කරන ගමන් ඇහුවා.

"තියෙයි තියෙයි... මම කෝල් එකක් දෙන්නම් කෝ..."

ගෙදර ගියාට පස්සේ මම සති දෙකකට පාරක් විතර අර හාදයාට කතා කර කර බීට්ල් ගැන ඇහුවා. මම හිතන්නේ මගේ කරදරෙන් බේරෙන්න බැරුව මිනිසා දවසක් බත් මුලකුත් බැඳගෙන 'බීට්ල් තියනවදෝ බීට්ල් තියනවදෝ!' කියකිය බෙරිහන් දිදී අහල ගම් හතේ ඇවිදලාද කොහෙද. අන්තිමට මිනිහගේ ගෙදර ඉඳන් කිලෝමීටර් දහයක විතර දුරින් බීට්ල් එකක් දෙකක් විකුණන්න තිබිලා හොයාගත්තා කියලා මිනිහා මම කතාකරපු වෙලාවක කිව්වා.

පූසා හිතුවා මෙරුවා කාලා ඩෙසර්ටුත් කන්න පුළුවන් වෙයි කියලා...

ඉතිං මම තාත්තයි කෞශියි දෙන්නවම ඇදගෙන දවසක් පාන්දර බස් එකක නැගලා මගේ දෛවය හා ඉරණම  සොයා පිටත් වුණා. 

නෑදෑ ගෙදර මිනිස්සු අපට උදේට කන්න කිරිබත් හදලා තිබුණා. මම හිටියේ කිරිබත් කෑල්ල බීට්ල් එකේ හැඩේට කපලා රෝද වෙනුවට ලුණුමිරිස් තියලා කටින් විසිල් ගගහා පිඟාන වටේ තල්ලු කරන තරම් බීට්ල් ඇම්මෙන්. ඒ නිසා උදේ කෑමට ගිය විනාඩි විස්ස මට දැනුණේ දොස්තරලා දුප්පත් මිනිස්සු මැරෙන්න ඇරලා පඩි වැඩිකරගන්න කියලා උද්ඝෝෂණයක් කරන වෙලාවක ටවුන් හෝල් එක පැත්තේ ගිහිං හිරවුණා වගේ.

කාලා ඉවරවෙලා කටේ ලුණුමිරිස් ඌෂ්නේ යන්න කිරිටොපි කෑල්ලක් කටට දාගන්න පරක්කුවට මම කට්ටියට යමු කියලා බලකළා. අපේ නෑදෑයා ළඟ ගෙදරකින් ඉල්ලගත්තු ත්‍රීවීල් එකක නැගලා අපි ගමන පිටත් වුණා.

ඉස්සරලාම ගියේ අපේ නෑදෑ ගෙදරට ළඟින් තිබුණු තැනකට. ඒක ඇත්තටම අරං විකුණන තැනක්. ඒ දවස් වල මට ඕවා මීටර් නෑ. තව කාර් දෙකතුනක් මැද්දේ 1 ශ්‍රී බීට්ල් එකක් දාලා තිබ්බා. ගෙදර ගාවට ගිහිං අපේ නෑදෑයා විසිතිස් පාරක් එක එක සෘති වලට මල්ලියේ මල්ලියේ ගෑවට පස්සේ සීසර් ගේ කාලේ රෝමේ තිබ්බ වයින් පීප්පයක් වගේ පොරක් සරමක් විතරක් ඇඳගෙන පෙරලි පෙරලි වගේ මිදුලට ආවා, 'ආ අයියේ' කියාගෙන.

"මල්ලි මේකයි පොස්සගන් එක?"

"ඔවුඔවු ඕක තමා. ඔරිජිනල්. ගහපු ගමන් ඉස්ටාට්. හොඳ කන්ඩිසන්. ඉස්කෝලෙක පින්සිපල් කෙනෙක් ගේ එකක්."

"පොත්පත්, ලයිසන් ඉන්ෂුවරන්ස් හරිද?"අපේ තාත්තා ඇහුවා.

"පොත තියෙන්නේ ගම්පහට. ලයිසන් නෑ අවුරුදු දෙකකින් මයේ හිතේ..." පීප්පේ ඕනාවට එපාවට කිව්වා.

"ඉස්ටාට් කරලා බලන්ඩද මල්ලි?"

"බලන්ඩ..."

පීප්පේ පෙරලි පෙරලි ගිහින් යතුර ගෙනාවා. වාහනේ නම් ගහපු ගමන් ස්ටාට් වුණා.

බීට්ල් එකක් ස්ටාර්ට් වෙනවා, අයිඩ්ල් වෙනවා, රේස් වෙනවා ඇහුණාම අර කවදත් හිතට දැනෙන සංසාරගත චූන් එක තුන් සිත වසාගෙන පැතිරුණේ හරියට ඩෙංගු කාලෙට මදුරුවෝ එළවන්න පාර පුරා ගහන ගහන දුම වගේ. දෙයියම්පා ඒ වෙලාවට හුස්ම හිරවෙනවා!

කාර් ගැන ඒ හැටි දෙයක් දන්නේ නැති වුණාට ජීවිත කාලෙම බොයිලර් සහ වෙන මැෂින් එක්ක ඔට්ටු වෙලා පත්තියන් වෙලා හිටපු තාත්තා ඒ වාහනේ ගැන එච්චර සතුටු මූණක් පෙන්නුවේ නෑ.

"මේකේ දිරුම් එහෙම තියනවද?" තාත්තා පීප්පේ ගෙන් ඇහුවා.

"මොන පිස්සුද මහත්තයා... ටින්කරින් පොදක් නෑ..." පීප්පේ කිව්වා.

තාත්තා වීල් ආච් එකක් අස්සට අත දාලා පොඩ්ඩක් තට්ටු කළා. කොන්ක්‍රීට් ගල් ගොඩක් ගෙන්නල්ලා බෑවා වගේ මලකඩ තට්ටුවක් කඩා හැලුණා. තව ටිකක් යටට හොම්බ දාලා බැලුවම අපිට ෆ්ලෝ බෝඩ් එක අස්සෙන් ජර්මනියත් පෙනුණා මම හිතන්නේ.

අපි වීල් එකේ නැගලා ඊළඟ තැනට යන්න පිටත් වුණා. ඒත් එක්කම පීප්පේ කොහෙද එක්කන් යන්න සෙට් එකක් ආවා. එයාලගේ දෙබසින් මට ඇහුණේ මෙච්චරයි.

"විස්සක් කියනවා. එපා කරවලා දහ අටකට ගත්තැකි. අනික් පැත්තට විසි එකහමාරකට දෙන්න පුළුවන්."


ඊළඟ තැන හොයාගන්න සෑහෙන අමාරු වුණා. පාරේ තිබුණු වලවල් දැක්කම මට මතක් වුණේ අඟහරුගේ ඡායාරූපයක්. අරාබිකාරයෝ දැක්කා නං ඩෙසර්ට් සෆාරි නවත්තලා සහරා ජීප් ටික පටෝගෙන මෙහෙ එනවා. ඒ මදිවට පාරේ මොකක්ද උත්සවයක්. ලංකාවේ මිනිස්සු හිතාගෙන ඉන්නේ පාරවල් තියෙන්නේ ගෙවල්වල ඉඩ මදි වුණාම ටෙන්ට් ගහන්න කියලා. ඉතිං ගමන තවත් අමාරු වුණා. කොහොම හරි ටික දුරක් යනකොට පොරක් තැපැල් නයින්ටියක නැගල වලවල් බේර බේර මිරිස් පාත්තියේ යන හකරැල්ලා වගේ එනවා. පොරව දැක්ක ගමන් අපේ නෑදෑයා අඳුර ගත්තා.

"මේන් මේ එන්නේ අර මල්ලි තමා..."

මල්ලි ඇවිත් ත්‍රීවීල් එක ඉස්සරහා නවත්තලා කතාව පටන් ගත්තා. 

"ඔය බීට්ල් එක මම ගත්තේ ආසාවට පදින්න. මට හරි ආසාවක් තිබ්බා බීට්ල් එකක් අරන් මොඩිෆයි කරන්න. ඒ වුණාට යාළුවෝ කිව්වා ඔරිජිනල් තියපන් කියලා. ඒ නිසා ඔරිජිනල්ම තමයි වාහනේ තියෙන්නේ, ආයේ කිසි දෙයක් වෙනස් කරලා නෑ. කොටින්ම ටයර් සෙට් එක පවා ඔරිජිනල්. මම සම්පූර්ණයෙන්ම හැදුවා. හොඳට වියදම් කළා. ලක්ෂ දෙකහමාරක් විතර ගියා මට හදන්න. කොළඹ ගිහිල්ල තමා බඩු ගෙනාවේ. වාහනේ ආයේ නෑ හොඳටම රනින්. ටින්කරින් පොදක් නෑ. අපේ තාත්තා කොරොල්ලා එකක් අරං ඉල්ලනවා. එයා ඔය පරණ වාහන වලට එච්චර කැමති නෑ. ඒකයි දෙන්න හිතුවේ..."

මේ ටික ඇහුවම මට ඉතිං මාළුකාරයා 'මාලෝ' කියනවා ඇහුණු ටොමියට වගේ ආතල් එකක් ගියා. මට ඕන වුණේ කොහොම හරි මේ මනුස්සයාගේ කටේ පාන්කඩයක් ඔබලා හරි ඉක්මනට කාර් එක බලන්න ඇදගෙන යන්නයි. භද්‍ර කල්ප හතහමාරකට විතර පස්සේ මේ යකා යාන්තං කතාව නවත්තලා තැපැල් නයින්ටියට නැගලා පිටත් වුණා. අපිත් ඒ හකරැල්ලා පස්සෙන් කන්කුන්ඩා වගේ වලවල් බේරබේර ගියා. අන්තිමට කෙහෙල් හේනක්, අන්නාසි යායක් සහ ගඳපාන ගාලක් එහෙම පහුකරගෙන අපි තැපැල් නයින්ටියාගේ ගෙදරට ගියා.

ඈත තියා බීට්ල් එක දකිද්දී මට හිතෙන්න ගත්තා මූ සමහර විට බීට්ල් එක කියලා හිතාගෙන වෙන මොකක් හරි කාර් එකක් හදන්න ඇති කියලා. මොකද පේන්ට් කරනවා කියලා වෙලා තිබ්බේ සමර ගානවා වගේ මොකක් හරි දෙයක් කියලා මට ගඳපාන ගාල් අස්සෙන් පවා පෙනුණා.

අපි වීල් එක නැවැත්තුවේ හරියටම බීට්ල් එක පිටිපස්සේ. කාර් ලෝකේ ඒ හැටි කාලයක් සැරිසරලා තිබ්බේ නැති නිසා විකුණන එකා/බ්‍රෝකර් ගේ ප්‍රේමකාව්‍ය සහ යථාර්ථය අතර වික්ටර් රත්නායකගේ සහ එයාගේ අලුත් බිරිඳගේ වයස් පරතරේ විතර පරතරයක් තියනවා කියලා අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඉතිං වික්ටර් ආපහු බැන්දා කියලා දැනගත්තු දවසේ තමුන්ගේ අම්මලා වෙන කසාදයක් කරගත්තා වගේ අපේ එවුන් අඬන්න ගත්තු විදිහටම අපිත් තක්බීර් වුණා.

මම ආරම්භයක් විදිහට, කාර් එකේ තත්ත්වේ වටහාගන්න මෙන්න මෙහෙම කියන්නම්...

අර හැම දෙයක්ම ඔරිජිනල්ම ඔරිජිනල් කියපු කාර් එකේ පිටිපස්සේ ලයිට් දෙක මයිනර් තවුසන්ඩ් එකක ලයිට් දෙකක්... ඒවා බැරි බැරි ගාතේ පූට්ටු කරලා. (හැබැයි එදා අපි ඒක දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඒක මීටර් වුණේ පස්සේ කාලෙක ආපහු ෆොටෝ බලබල හිනාවෙද්දී). වාහනේ දැල් බැඳලා හිටපු මකුළුවෝ මිනිහා ඊබේ එක හරහා ඇමසෝන් වනන්තරෙන් ගෙන්නලා වෙන්න ඕනේ, මොකද ඒ ජාතියේ මකුළුවෝ මම ලංකාවේ වෙන කිසිම තැනක දැකලා නෑ. උන්ගේ දැල්වලට ගහන්න අත්කම් ලක්සලේ වත් නැතුව ඇති. බෆර් දෙක නිකං කැප්ටන් ටින්මාළු ටින් වල ලේබල් ගලෝලා සුපර්ග්ලූ දාලා අලෝලා අරියාදුවට මිටියෙනුත් කෙළියා වගේ. පරණ දිග එන්ජින් ලිඩ් එක වෙනුවට අලුත් කොට එන්ජින් ලිඩ් එකක් අටෝලා තිබ්බ විදිහ දැක්කම මට බුදුන්ගේ කාලේ ඉන්දියාවේ හිටපු බාගෙට විලි වසාගත්තු තාපසයෙක් මතක් වුණා. බැජ් එකේ VW කෑල්ල අබිමානා කාලා, ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ 1300 කෑල්ල විතරයි. බීඩින් හරියට බබී ආච්චි දීග ආපු කාලේ ඉඳන් උන්දෑ ගාව තිබ්බ දැති කැඩිච්චි පනාව වගේ. සීට් කවර ටික දැක්කම මට හන්දියට ගිහිං හාල් ගෝනි ටිකක් ඉල්ලන් ඇවිත් සීට් වලට මගේ ගානේ දාලා දෙන්න හිතුණා. තට්ටුවක් දෙකක් දැම්මම හැලුණු මලකඩ ටික එකතු කළා නම් පෝට් සිටිය හදන්න පාවිච්චි කරන්න තිබ්බා. 

අපි වැඩි කතාවක් නැතුව මේ සේරම බැලුවා. සාමාන්‍යයෙන් බීට්ල් එකක් බලනවා නම් ස්පෙයා වීල් එක තියන තැන යට සහ බොනට් එකේ යට බලන්න කියලා කවුරුහරි කියලා තිබුණා. ඒ නිසා මම තැපැල් නයින්ටියාට කිව්වා බොනට් එක ඇරලා පෙන්නන්න කියලා. මේ මනුස්සයා වාහනේ ඇතුළට නැගලා අලියෙක් අපයෝජනය කරනවා වගේ අඹපයිත්තියන් ලීලාවෙන් ඇඹරි ඇඹරි මොකක්ද වැඩක් කරන්න ගත්තා. 

"මොනවද අයියේ හොයන්නේ...?" මම මේ සොකරි නාටකේ බලන් ඉන්න බැරිම තැන ඇහුවා.

"මේ... ම්... මේ... අ... මේ... බොනට් එක අරින කේබල් එක..." 

ලක්ෂ දෙකහමාරක් වියදම් කරලා, ඔරිජිනල්ම විදිහට හැදුවයි කියපු වාහනේ බොනට් එක අරින කේබල් එක තියන තැන මේ ටෞකණ්ඩ අප්පුහාමිලාගේ එච්. යූ. ජී. කොල්ලා මහතා දන්නේ නෑ...

කොහොම හරි භද්‍ර කල්පයක් විතර කේබල් පාරමී පුරලා පුරලා මේ හාදයා ලිප්බොක්කට ටොකං බම්බුවක් දාලා අඟුරු කෑල්ලක් අදිනවා වගේ මොකද්දෝ කුණු මුල්ලකට අතදාලා මොකද්දෝ හින්නිපුවකක් ඇද්දා. 

හැබැයි බොනට් එක හෙලවුණේ වත් නෑ... 

"දැන් අදින්ඩ බලන්ඩ.." පොර ඇතුළේ ඉඳන්ම මිමිනුවා... මම එතෙක් මෙතෙක් කාපු එළවලු රොටි කොත්තු ගෝදම්බා වල හයිය හත්තිය බයිසෙප් වලට ට්‍රයිසෙප් වලට සම්ප්‍රේෂණය කරලා මෝදර සෝමේ මාදැල ඇද්දාහේ ඇද්දා. 

හැබැයි බොනට් එක හෙලවුණේ වත් නෑ...

අයිතිකාර හිපාටුවා ඊට පස්සේ පොරගේ තාත්තාට අඬගහලා චිරාත් කාලයක් පැවති පිය පුතු සෙනහසේ බැඳීම බොනට් එකේ හැන්ඩ්ල් එක මත රඟතවර කරලා 'බොනට් අරින් ඩෝන් පුතා' කියලා දෙන්නත් එක්ක ඇද්දා... 

හැබැයි බොනට් එක හෙලවුණේ වත් නෑ...

"මම අලුත්ම කේබල් එකක්  පංචිකාවත්තෙන්ම හොයන් ඇවිත් දැම්මා... ඒක තාම හිර ඇති..." පොර දාඩිය බින්දුවක් නළලින් අරං බිත්තියට දමලා ගහන ගමන් කිවුවා... 

"දැන් මේක අන්තිම කීයද කියන්නේ?" අපේ තාත්තා ඇහුවේ බ්‍රේක් නැති මයිනරයක් ට්‍රැෆික් එකේ ගෙනියන තරම් අමාරුවකින් කේන්තිය පාලනය කරගෙන. 

"මේ කන්ඩිෂන් එකේ වාහනයක් ඉතින් තුනකට වැඩිය අඩුවෙන් හොයන්න අමාරුයි අයියා. මම සෑහෙන මහන්සි වුණා මේකට. සල්ලිත් ලක්ෂ දෙකහමාරකට වැඩිය යටවුණා. බොරුනම් අපේ තාත්තාගෙන් අහන්න. ඒ නිසා මට තුනකට වැඩිය අඩුකරන්න අමාරුයි." 

පොරගේ තාත්තා පුතාගේ කතාව අනුමත කරන්න වගේ කටේ ඉතිරි දත් කීපය පෙන්නලා හිනා වුණා. වාහනේ හදන්න කෙසේ වෙතත් පහුගිය අවුරුද්දක විතර කාලය ඇතුළත ඒ මනුස්සයා කාපු බුලත් විට වලට නම් ලක්ෂ දෙකහමාරක් විතර යන්න ඇති කියලයි මට හිතුණේ.

අපි ඒ තාත්තාටයි පුතාටයි ආත්මයක් ආත්මයක් ගානේ මේ වගේ බීට්ල්ම ලැබෙන්න හේතු වාසනා වේවා කියලා සාදූ කියලා ප්‍රර්ථනා කරගෙන වීල් එකේ නැගලා ආපහු ආවා. 

ඊට ටික දවසකට පස්සේ ආරංචි වුණා අර පීප්පයාගේ යාළුවෙක් මේක හොයාගෙන ඇවිත් පනස් දාහකට අරගෙන ගියා කියලා... 

අපි මේක බලන්න ගියේ පෝය දවසක. ඒ නිසා එදා බස් අඩුයි. ත්‍රීවීල් කාරයෝ ප්‍රධාන ටවුමට යන්න ඉල්ලපු ගණන් වල හැටියට අපිට බෝල රෝසා එකක් අරං ඒක ඇතුළේ බෝල ගහන්න තිබ්බා. ඕන බීලූනු ගෙඩියක් කියලා වීල් වල නැගලා නාස්ති කරන්න සල්ලි අපට තිබ්බේ නෑ. ඉතිං අපි පැය ගාණක් රස්තියාදු වෙලා බස් එකක් එනකල් ඉඳලා ඒකෙ එල්ලිලා ප්‍රධාන ටවුමට ආවා. ඊට පස්සේ තව පැය ගානක් ලැගලා කොළඹට ආවා. 

ගෙදර එනකල් අපි තුන්දෙනාගෙන් කවුරුවත් වැඩිය කතා කළේ නෑ. මම කරන පිස්සු වැඩ වලට කොච්චර හිත් අමනාපකම් තිබ්බත් මොකක් හරි දේකට යමු කියලා කිව්වම ඒ වැඩේ සාර්ථක වුණත් අසාර්ථක වුණත් වාත නොවී ගිහිං ඒමේ හැකියාව සහ පස්ස නොගහා ඕන දෙකට ඉදිරිපත් වීමේ හැකියාව අපේ තාත්තාට තිබ්බා. මේ ගතිගුණ නිසා තාත්තා අඩුගානේ දවස නාස්ති වුණාට වත් අමනාපයක් පෙන්නුවේ නෑ. 

ගෙදර ආවට පස්සේ මම හිතුවේ මම ආයේ නම් මේ වගේ ගොන් වැඩ කරන්නේ නෑ කියලා. 

ඊළඟ දවසේ වැඩට ගිහිල්ලා පැයක් ඇතුළත මම ආපහු ගූගල් එක ඇතුළට රිංගලා බීට්ල් හොයන්න ගත්තා... 

කාර් පිස්සුව කියන්නේ ඉන්ෂුවරන්ස් වලින් කවර් වෙන්නේ නැති බරපතළ රෝගයක්. හැබැයි ඒකෙන් ඇඟ පුරා කැළැල් ගොඩගැහෙනවා වෙනුවට ජීවිතේ පුරා කතා ගොඩගැහෙනවා. මට වඩා අපූරු කතා තියන කාර් පිස්සෝ ලක්ෂ ගාණක් ලංකාවේ ඇති. හැබැයි අපි හැමෝම වගේ  ඒ තිත්ත සහ පැණිරස අතර දෝලනය වෙන අමුතුම මිහිරක් තියන කතාවලට අපට ගැළපෙන විදිහට මිරිස් කුඩු ලුණු දෙහිඇඹුල් දාලා සැරින් සැරේ නැවත නැවත හපහපා රස විඳිනවා.... 

අද 9 ශ්‍රී 5333 එක්ක දුර ගමනක් ගිහින් වාහනේ නවත්තලා බැහැලා අඩියක් දෙකක් ගිහින් ආපහු හැරිලා බලන වෙලාවට මට මේ පළවෙනි බීට්ල් හන්ටිං සැසිය ආපහු මතක් වෙනවා. තාත්තා නැතිවෙලා දැන් අවුරුදු තුනකට කිට්ටුයි. ලාන්සර් එක විකුණලා අවුරුදු පහකට කිට්ටුයි. පළවෙනි බීට්ල් එක විකුණලා අවුරුදු හතරකට කිට්ටුයි. මයිනරේ අරං අවුරුදු දෙකකට කිට්ටුයි. 9 ශ්‍රී 5333 ට තවත් අලුත් පෙනුමක් ලැබෙන්නත් ආසන්නයි.... 

කාලය හරියට බීට්ල් එකක් වගේම නොනැවතී ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට ඉස්සරහට යනවා...! 

තරිඳු ශ්‍රී ලොකුගමගේ 
08.03.2017

www.facebook.com/CarPissuwa