ජර්මනියට පෙම් කරලා කහ කිරිල්ලිව කරකාර බැන්ද ප්‍රේමතිලක මහත්තයා

මේක ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහැ ගැන චරිතාපදානයක් වත් උපහාර ලිපියක් වත් නෙමෙයි. කොටින්ම මේක ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහේගේ කතාව නෙමෙයි. මේක ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහේ ගැන මගේ කතාව. 

මම ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහේට එදා ඉඳන්ම කතාකරන්නේ ප්‍රේමතිලක මහත්තයා කියලා. උන්නැහේට මාව එච්චර මීටර් කියලා මම හිතන්නේ නෑ. එයාගේ දැවැන්ත ෆොක්ස්වැගන් විශ්වයට කඩා පාත්වෙන උල්කාපාත කෑලි අතරේ මාත් තවත් එක නොදැවුණු පාෂාණයක් විතරයි. 

හැබැයි මොකක් හරි හේතුවක් නිසා මම සැරින් සැරේ මනුස්සයාගේ ලෝකෙට කඩාපාත් වෙනවා. 

මට ප්‍රේමතිලක මහත්තයව මුලින්ම හම්බවුණේ මංමුලාවී පාර හොයාගෙන හසරක් අසමින් යන ගමනේදී. 3 ශ්‍රී 5661 අරගෙන මම මටත් වඩා මංමුලාවූ සමනල්ලු දෙතුන් දෙනෙක්ගේ අහෝමඤ්ඤං කතාවලට රැවටිලා එන්ජිම පලුකළා. එතකොට මම වාහන ගැන මෙලෝ සීනිබෝලයක් දන්නේ නැහැ. මම හිතුවේ එන්ජිමක් පලුකරලා හැදුවාම අලුත් එන්ජිමක් වගේ හදාගන්න පුළුවන් කියලා. 

අන්තිමට මට තව පොඩ්ඩෙන් තියන කැකිරි කෙඩියත් නැතිවෙනවා! (මෙන්න කාර් පිස්සුව ටොප් ටිප් එකක්- කැඩිලා නැත්තන් හදන්න යන්න එපා. If it ain't broke, don't fix it.) 

එන්ජිම ගලවන්න මම ගියේ මගේ හිතවත් මිකැනික් කෙනෙක් ගාවට. එයා සාමාන්‍යයෙන් ජපන් වාහන හදන කෙනෙක්. එයාගේ ගරාජ් එක තියෙන්නේ මට බොහොම ළඟින් නිසා මම එයාට කිව්වා මේක කෑලි කරලා හදලා දෙන්න කියලා. එතකොට වුණේ මෙහෙම දෙයක්. 

එයා ඉඳන් නෝ නෝ කියනවා... 

මම ඉඳගෙන කම් කම් කියනවා.. 

එයා අමුවෙන් කරවිල කනවා වගේ මූණක් දාලා අන්තිමට මම පවු කියලා වැඩේ භාරගත්තා. ඊට පස්සේ ගැලෙව්වාම මිනිහා හොඳටම බයවුණා. බයවෙලා මට ලිස්ට් එකක් ලියලා දුන්නා මෙන්න මේ බඩු ටික හොයාගෙන එන්න කියලා. එතකොට මම පංචිකාවත්තට පය නොගහපු නොඉඳුල් කොල්ලෙක් (ලාන්සර් බොක්ස් එකක් පැද්දා අවුරුදු 5 කට වැඩිය. එක දවසක් පංචිකාවත්තේ යන්න වෙලා නෑ මට!). ඉතිං මම හොඳටම බයවෙලා, අර එන්ජිමේ කෑලි ටිකත් පෝර උරේක දාගෙන ගෙදරට ගිහින් දාලා, මංමුලාවී පාර හොයාගෙන හසරක් අසමින් යන්න පටන් ගත්තා. රත්මලානේදී මට එකෙක් කිව්වා අන්න අහවල් තැන කාර් මාර්ට් එකේ වැඩකරපු අන්කල් කෙනෙක් ඉන්නවා, ගිහින් බලන්න කියලා. 

මම යනකොට මනුස්සයා ඉබ්බෙක් ළඟ දණ ඇනගෙන බරටම වැඩ. අහල පහල කාමන් ගියා එකකුයි, බගියකුයි, ඕවල් ඉබ්බෙකුයි, වැටවල් දෙක තුනකුයි, කනේ මයිල් පිරිච්ච ඉබ්බෝ කීප දෙනෙකුයි හිටියා. මට ඉතිං දෙයියෝ දැක්කා වගේ. 

'එන්ජිමක් තියනවද ගන්න?" මම ඇහුවා. 

"එන්ජින් කොහෙද මෙහෙ?" ප්‍රේමතිලක මහත්තයා ඇහුවා. 

දීපන්කො උත්තර! 

ඊට පස්සේ මම ෆුල් ස්ටොරිය කිව්වා. 

"එන්ජින් නැහැ මෙහෙ. පංචිකාවත්තේ ගිහින් බලන්න. හැබැයි තියන එන්ජිම ගෙනත් දුන්නොත් හදලා දෙන්නම්." ප්‍රේමතිලක මහත්තයා බොහොම ඩෝන්ට් කෙයාර් එකේ කිව්වා (එතුමාගේ ඩෝන්ට් කෙයාර් ටෝන් එක භාෂාවට අහුවෙන්නේ නැහැ. එතුමා ඉස්සරහා භාෂාව ෆේල් වෙලා කතිකාව විසංයෝජනය වෙනවා!).

ඒත් මම 3 ශ්‍රී 5661 එකේ එන්ජිම අරන් එතනට ගියේ නැහැ. ඒ වෙනුවට මම ළඟ අහල පහල 'පොස්සගන් එස්පර්ට්' කියාගත්තු පොරක් හොයාගෙන මිනිහට පෝර උරේ ගිහින් දුන්නා. ඒ ගැන මම සසර වසන තුරු නිවන් දකින තුරු පසුතැවෙනවා. මොකද මිනිහා එන්ජිම හදලා දුවන්න ලැබුණේ එක දවසයි. එන්ජිම නතර වුණා අවුරුද්දක් විතර යනකල්. 

අන්තිමට ටින්කරින් කරපු වලවෙට්ටුවා අවුරුද්දකට විතර පස්සේ බොඩිය හදලා ඉවර කළාම එන්ජිම හදලා දුන්නේ අර මුලින් බයවෙච්චි ජපන් කාර් මිකැනික් හාදයාම තමයි. 'පොස්සගන් එස්පර්ට්' ට බැරිවෙච්ච දේ මේ 'භයෙන් තජ්ජිත වූ මනුෂ්‍යයා' කළා. එතනින් පස්සේ මම සෑහෙන කාලයක් කිසි අවුලක් නැතුව 3 ශ්‍රී 5661 පැද්දා (ඉල්ලං කාපු වතාවල් තිබුණා. හැම පාරම ආපහු අර ජීවිතේ වරද්දාගෙන මහ ගෙදරට එන බාලයා වගේ මම අර ජපන් කාර් මිකැනික් ගාවට ආවා. හැම පාරම ඒ මනුස්සයා වචනයක් වත් නොකියා මට වැඩේ ගොඩදාලා දුන්නා. එයා ගැනත් දවසක මම පෝස්ට් එකක් දානවා!).

මීට කාලෙකට පස්සේ මම 9 ශ්‍රී 5661 ගත්තහම මට ඒක 'ප්‍රවීණයෙකුට' කෙනෙකුට දීලා ටියුන් කරගන්න ආසාවක් ආවා. එතකොට මම ගියා ආයෙත් පාරක් ප්‍රේමතිලක මහත්තයා හොයන්න. 

මම යනකොට මනුස්සයා ඉබ්බෙක් ළඟ දණ ඇනගෙන බරටම වැඩ. අහල පහල කාමන් ගියා එකකුයි, බගියකුයි, ඕවල් ඉබ්බෙකුයි, වැටවල් දෙක තුනකුයි, කනේ මයිල් පිරිච්ච ඉබ්බෝ කීප දෙනෙකුයි හිටියා. මට ඉතිං දෙයියෝ දැක්කා වගේ. (කම්මැලි කමට කොපි-පේස්ට් කළා නෙමෙයි. පසුතලය මේකමයි. 'යාලුවො අද නැත වෙන අය එහි ඇත.' ප්ලේස් එක එකයි. කාර් වෙනස්. චින්තනය එකයි. ආදරය එකයි.).

"මට කාර් එකේ එන්ජිම පොඩ්ඩක් ඔබතුමාට කියලා බලාගන්න ඕනේ. ඉරිදට වැඩද?" මම ඇහුවා. 

"මැරෙනකල් වැඩ තමා ඉතිං..." ප්‍රේමතිලක මහත්තයා කිව්වා. (ආයෙමත් එතුමා ඉස්සරහා භාෂාව ෆේල් වුණා). ඒ ඩෝන්ට් කෙයාර් එක නිහඬව දරාගෙන හැරෙනකොට තමයි මම එතුමාගේ ගෙදර කියලා හිතන්න පුළුවන් තැන ඇතුළේ තිබුණු කහපාට කාර් එක දැක්කේ. දැක්ක ගමන් මට ආසා හිතුණා. ඒ නිසා ආත්ම ගෞරවය ආත්මයෙන් ගලවලා අරන් හීනියට දෙකට තුනට නමලා සාක්කුවේ දාගෙන මෙම ප්‍රේමතිලක මහත්තයාගෙන් මෙහෙම ඇහුවා. 

"අර කාර් එක ඔබතුමාගෙද?" 

පළවෙනි වතාවට එතුමාගේ මූණේ හිනාවක් ඇඳුණා. 

"ඔය ඉන්නේ කහ කිරිල්ලි වගේ..."

මම යන්න ගියේ කහ කිරිල්ලිව හොරෙන් ෆොටෝ අරගෙන.හොඳට බලන කෙනෙකුට පේනවා ජනේලේ ග්‍රිල් ටික පවා තියෙනේ VW හැඩේට කියලා.

හැබැයි මේ පාරත් මම වාහනේ අරගෙන ගියේ නැහැ. දවසේ කරදර කර උඩ ගෙට ඇවිදින් ගෙයි පිල උඩ ඉඳගෙන කකුලෙන් අදින නිසා මට හිතේ ඇඳෙන සිහින රේඛා සැබෑ ලොවේ අඳින්න ලැබෙන්නේ ඉඳල හිටලා.

ඊට පස්සේ ෆාස්ට් ෆෝවඩ් කරමු 2016 අප්‍රේල් 10 වෙනිදට. එදා තමයි ෆොක්ස්වැගන් බීට්ල් හිමිකරුවන්ගේ සංගමයේ 2016 Pride of Ownership drive එක තිබ්බේ. මේකට යන්න මම පෙරුම් පුරාගෙන හිටියේ. මේකට මම නොහිතපු අමුත්තෝ දෙන්නෙක් ඇවිත් හිටියා. 

ප්‍රේමතිලක මහත්තයයි, කහ කිරිල්ලියි! 

රැළිය බේරුවලට ගියාට පස්සේ තමයි මම දැනගත්තේ එදා එතුමාගේ උපන්දිනේ කියලා. සංගමේ කට්ටිය එතුමාට විශේෂ උපහාරයක් තියලා තෑග්ගකුත් දුන්නා. මට මතක හැටියට එතුමා කොළඹ ඇවිත් ෆොක්ස්වැගන් හදන්න පටන් අරන් තියෙන්නේ අවුරුදු 18 දී. එදා ඉඳන් පුරා අවුරුදු 50 ක් එතුමා ඉබ්බෝ ජීවත් කරවනවා. 

එදා මම දෙපාරක් විතර එතුමා ළඟට ගිහින් කතා කළා. උපන්දිනේට සුභ පැතුවා. වැඩි උද්යෝගයක් නැතුව එතුමා ඒවා අසා සිටියා. 

හැබැයි යන්න වෙලාව ආවම එතුමා මගේ ළඟට ඇවිත් 'අපි ගිහින් එන්නම්' කියලා යන්න ගියා.

ඊට පස්සේ මට ආපහු එතුමාව හම්බවුණේ පහුගිය 26 වෙනිදා World Volkswagen Day celebration එක දවසේ. ගෝල්ෆේස් හෝටලේදී මම එතුමා ළඟට ගිහින් වචනයක් දෙකක් කතා කළා. ඊට පස්සේ ගල්කිස්ස හෝටලේ තිබුණු වැඩ ටික අහවර වෙලා මම පල්ලෙහාට බහිද්දී තරප්පු පේළියේ අත්වැට අල්ලාගෙන එතුමා උඩ බලාගෙන ඉන්නවා. 

"ඔබතුමා මොකද මෙතෙන්ට වෙලා කරන්නේ?" මම ඇහුවා. 

"මුණුපුරාලා ටික සේරම උඩ නේ. මම මේ එනකල් බලන් ඉන්නවා.." එතුමා මූණ පුරා පැතිරුණු හිනාවකින් කිව්වා... 

කාර් ලෝකේ ඇතුළේ ඕන තරම් ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහැ ගැන කතාවෙලා ඇති. ඔය ෆොක්ස්වැගන් ලෝකේ සහ සමස්තයක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාවේ ක්ලැසික් කාර් විශ්වයේ සැරිසරන මැමත්ලා, ඩයිනසෝරයෝ සහ වෙනත් ප්‍රාග් ඓතිහාසික දැවැන්තයෝ හැමදෙනාම ප්‍රේමතිලක බාසුන්නැහැ ගැන දන්නවා. හැබැයි එයාලා 'ප්‍රේමතිලක මහත්තයා' ගැන දන්නවද කියන්න මම දන්නේ නැහැ.

මම ප්‍රේමතිලක මහත්තයා ගැන මගේ ඇබිත්තන් කතාව ලියන්න හිතුවේ ඒ නිසයි. මේකේ මහා ජීවන කතාන්දරයක් නැති එක ඇත්ත. නමුත් අද අපි මෙහෙම කාර් පිස්සෝ කියලා ආඩම්බරයෙන් කියන්නේ, බ්ලොග් ලියන්නේ, බුකියේ සරන්නේ, බල්ටි ගහන්නේ, එතුමා වගේ මිනිස්සු දශක ගාණක් තිස්සේ තමන්ගේ සේවාව බුම්මගෙන හරි නිහඬව කරපු හින්දා නේද කියන එක මට එතුමාව දකින හැම වාරයක් ගානෙම මතක් වෙනවා. එතකොට අර හිතේ තියෙන පොරත්වයේ බවුන්ඩ්‍රි බිඳගෙන කඳුළු බින්දුවක් ඉමැජිනරි බීට්ල් එකක නැගලා ඇහැට ඩ්‍රයිව් කරනවා...

ප්‍රේමතිලක මහත්තයයි කහ කිරිල්ලියි... Still a better love story than twilight...!


www.facebook.com/CarPissuwa


පසු සටහන්: 

1. උදවුවක් හැටියට මගෙන් එතුමා ඉන්න තැන අහන්න එපා. මම දන්නා තරමින් එතුමා වැඩි ප්‍රසිද්ධියට කැමති නැහැ. මේක ලිව්වෙත් අවසර අරන් නෙවී. මට තවත් ලෙඩක් නම් දාගන්න බැහැ. ටිකක් කල් ෆොක්ස්වැගන් ලෝකේ හෝල්ඩින් පැටර්න් එකක පාවෙවී ඉන්න. එතකොට ලෑන්ඩ් කරන්න පර්මිෂන් හම්බවෙයි. 

2. මේකෙන් අදහස් වෙන්නේ නැහැ ප්‍රේමතිලක මහත්තයා ලොකු ඔළුවෙන් ඉන්නවා කියලා. හොඳ මිනිස්සු වැඩිය කට කියවන්න යන්නේ නැහැ. මම මේ බ්ලොග් කට්ටකින් කරනවා වගේ මිලියන ගුණයක සේවයක් ඒ මනුස්සයා රටේ කාර් සංස්කෘතියට කරලා ඇති අඩ සියවසක් තිස්සේ. මම ඒක දන්නවා. ඒ නිසා කවුරුවත් මේකට offend වෙන්න එපා.